Asgard's Girl

De hoop niet willen opgeven.

POV Sanne

De afgelopen dagen heb ik mij erg stilgehouden, ik kwam bijna niet van mijn kamer af. Alleen als het echt moest. En wat ik de afgelopen dagen gedaan heb, niet veel, dag en nacht de camerabeelden bekijken en dat herhalen. Alleen voor het ontbijt en avondeten kwam ik naar beneden maar, zei dan niks. Ik heb bijna niet geslapen, dat is ook zichtbaar. Donkere plekken sieren onder mijn ogen.

Ik trek snel wat aan waar ik mij in kan vertonen. Pepper en Tony wilde mij spreken. Ik smeer een beetje concealer om mijn wallen te verbergen. Doe mijn haar ik een vlugge vlecht en maak dan aanstalten om naar de huiskamer te lopen. Als ik bijna beneden ben kan ik zien dat Thor in discussie is met Tony. Ik loop zo rustig mogelijk de laatste treden naar beneden. Ik schraap mijn keel even om mijn aanwezigheid te melden. Zodra ze dat hoorden doen ze heel vlug alsof ze een normaal gesprek aan het voeren waren en niet midden in een discussie. Achter Thor zie ik een gestalte zitten. Het is Pepper, ze heeft haar handen voor haar voorhoofd. Ze ziet eruit alsof ze een geest heeft gezien. "Jullie wouden mij spreken?" Het komt er meer uit als een vraag dan een zin.

"Ahem... Ja, ga zitten Sanne." Zegt Tony die wijst naar de plek naast Pepper. Ik loop richting de bank en laat me dan erop zakken.

"Nou...ik ga maar weer eens. Succes!" Hij zwaait nog kort voor hij de ruimte verlaat. Vreemd.

"Wat wilde jullie bespreken?" Vraag ik na een ongemakkelijke stilte is gevallen. Tony struikelt een over zijn woorden dus Pepper neemt de leiding van hem over.

"Hoe is het met je Sanne?" Vraagt Pepper aan mij. Ja, hou gaat het met mij? Ik slaap niet meer, ben bijna nooit beneden, praat met niemand meer, maak mijn huiswerk niet... dat zeg ik allemaal niet maar, het is eigenlijk wel de waarheid en het antwoord dat ik zou moeten geven. In plaats van dat ten antwoord haal ik alleen mij schouders op en kijk naar de punten van mijn schoenen die nu spontaan heel interessant zijn geworden. "Hoe voel je je? Is dat een vraag die makkelijker te beantwoorden is?" Vraagt Pepper dan met een zachte moederlijke stem.

"Teleurgesteld, boos, verdrietig, nog een keer teleurgesteld." Murmel ik terwijl ik naar de rond staar en met mijn handen aan de zoom van mijn T-shirt frummel.

"Dat is natuurlijk erg begrijpelijk. Je hoopte antwoorden te krijgen, die je niet hebt gekregen. Je hoopte op iets dat je niet kreeg maar, dat heeft geen reden om te stoppen met communiceren en je te verstoppen op je kamer." Verteld ze mij zacht maar, toch streng en een beetje bestraffend. Ik knik langzaam, nog steeds niet opkijkend. 

"Mag ik weer verder gaan met wat ik aan het doen was?" Vraag ik bijna zacht. Ik kijk op om Pepper te zien knikken.

"Maar vanaf morgenochtend kom jij vaker beneden en ga je ook weer communiceren met de andere. O ja voor ik het vergeet. Je wordt ook een Avenger. Je gaat makkelijke missies doen met Peter en later kan je misschien zelfs mee met de wat grootere missies." Voegt Tony snel toe aan het eindigende gesprek. De hele tijd heeft hij daar gestaan en toe gekeken. Ik knik vlug en snel de trappen weer op. Ik ga weer achter het computerscherm zitten en de camera beelden bekijken. Ik een Avenger dat had ik nooit gedacht.

Als het bijna midden in de nacht is zie ik het. De licht straal kwam niet in de steeg terecht maar daarachter, er is dus iets achter die muur. Ik sla dat stukje van de beelden apart op en plaats het in een beveiligd mapje genaamd: Sanne. Heel simpele naam maar, makkelijk om te vinden. Ik ren naar de kamer van Peter, die tegenover de mijne is. Ik bonk hard op de deur. Na vijf lange minuten doet hij eindelijk open. "Sanne...? Wat doe je? Waarom slaap je nog niet?" Prevelt hij slaapdronken.

"Ik heb een aanwijzing gevonden. Kleed je om in je pak. Ik heb je hulp nodig. Zou je mij naar het laatste dorp kunnen brengen? Ja graag, dankjewel. Zie je in vijf minuten." Ratel ik door. Ik geef Peter geen tijd om te antwoorden op mijn vraag want, ik ga ervan uit dat hij mij wel wil helpen. Peter murmelde nog wat onverstaanbaars voor hij in Spider-Man verklede. Ik pak zijn hand en trek hem naar het dak.

"Konden we niet om 9:00 uur vertrekken of zo? Het is 3:46 uur!" Prevelt Peter gapend.

"Nee! En als je klaar bent met klagen en gapen, kan je ons naar het dorp brengen." Zeg ik geïrriteerd. Ik wil zo graag weten wat er achter dat muurtje zit dat ik geen geduld heb.

"Jaja! Rustig aan meid!" Dat is het laatste wat hij zegt voor hij mij opeens optilt bij mijn middel. Dertig minuten later en een klagende spin aan te moeten horen, zijn we in het dorp aangekomen. "Dus waar moeten we heen voor die aanwijzing?"

"In de straat waar het oude bakkerijtje staat het eerste steegje rechts." Vertel ik hem. Peter knikt en tilt mij weer op en ik geef een gil van verbaasdheid.

"Shhh! Straks maak je de mensen nog wakker!" Fluister-schreeuwt hij naar mij.

"Moet je mij maar niet oppakken en wegslingeren uit het niets!" Fluister-schreeuw ik naar hem terug. In het steegje aangekomen plaatst Peter mij in een grote plas. De steeg is ondergelopen. "Arghh! Dit meen je niet! Nu zijn mijn sokken nat!" Vloek ik naar niemand in het bijzonder.

"Serieus? Verman jezelf. Wat nu?" Vraagt Peter. Ik geef hem nog een dead-glare voor ik naar het muurtje aan het einde van de steeg wijs.

"Als ik gelijk heb, wat ik heb, moet er een steeg of iets achter die muur zijn.

POV Peter

Ik loop met Sanne naar het einde van de steeg. Ten minste ik loop en Sanne probeert het water te ontwijken, wat niet gaat. Ziet er erg grappig en dom uit. Toen ik wakker werd gemaakt door haar, heb ik J.A.R.V.I.S een bericht naar Tony gestuurd om hem te laten weten waar wij zijn en wat Sanne haar plan is. Ik krijg door mijn intercom te horen dat het team er ook is en ons vanaf een afstandje volgt. "We moeten over deze muur heen." Deelt Sanne met mij mee. Ik schuif een container tegen de muur zodat we makkelijker over de muur heen komen. En ja hoor Sanne had gelijk. Er is inderdaad een aanwijzing en niet zo'n kleine ook. Op de grond staat het symbool van Heimdall's reismethode. Het teken van Asgard. Dit bevestigt dat Odin en waarschijnlijk ook Frigga Sanne hier hebben gered. Maar waarom? Via de intercom vertel ik de rest wat we hebben gevonden en krijg als antwoord terug dat ze naar ons toe komen. "Ehm Sanne... derestvanhetteamishierookenzekomenernuaan." Ratel is zo snel als ik kan.

"En nu verstaanbaar graag." Zegt Sanne met een oogrol.

"De rest is hier misschien ook en komen er nu aan" zeg ik twijfelt en terughoudend.

"Wat!" Verder praten kan ze niet omdat Bucky haar onderbreek.

"Hey, nachtbrakers. Volgende keer graag overdag eropuit gaan, wil je?" Zegt hij hoofdschuddend.

Ja maar probeer ik maar, geef dat al snel op. Er is geen excuus voor dit. Ik had inderdaad dit overdag kunnen doen, maar ja ik moest het weer eens op mijn manier doen. Je kan niet al te boos worden Tony. Waarschuw ik hem. Ik heb gedaan wat je van mij vroeg. Dat ik morgen, vandaag dus, weer met de andere zou praten en dingen doen. Vervolg ik.