Dark ~Woosan~

20

San'dan###

Pansiyonda oturmuş telefonumdan Woo'nun fotoğraflarına bakıyordum bir insanı aynı zamanda hem çok sevip hem de nefret etmek çok zordu.

Mingi elimden telefonumu çekip aldığında yüzünü inceledim,gözü şişmişti ve dudağı da kanıyordu Woo'ya yaptıklarını öğrendiğimde Yunho'ya da Mingi'ye de girilmiştim acımı arttırmak istemediklerinden olsa gerek ikisi de karşılık vermemişti zaten verseler şuan komalık falan olabilirdim elleri ağırdı bu itlerin. Sahi Wooyoung iyi miydi? Ona kızgın oldukları için acımamışlardı çok canı yanıyor muydu?

"Lan sen hâlâ onun fotoğraflarına mı bakıyorsun kafayı mı yedin?" Mingi telefonuma bakıp bunu sesli söylediğinde Yunho Mingi'den telefonumu kaptı ve her şeyimi silmeye başladı engellemek istesem de Mingi tutmuştu.

Oflayarak kabullendim başıma geleni ve arkama yaslandım. "Çok vurmadınız di mi lan Woo'ya?" Mingi tereddüt eder gibi baktı ve "ben çok vurmadım ama şu az daha vursa çocuğu komalık edebilirdi" diyerek Yunho'yu gösterdi. Bu lafın üzerine dayanamadım ve ayağa kalkıp ceketimi aldım kapıya doğru giderken Yunho'nun "nereye gidiyorsun?" sorusuyla durup onlara baktım "nereye olucak oğlum Woo'ya bakıcam yazık çok yanmıştır canı" dedim ve kapı kulpuna uzandım ama Yunho hızla geldi ve elimi kapıdan çekti "delirdin mi sen? Nefret etmiyor musun aldattı ya o seni? Hani kendi gözlerinle görmüştün?" O an yok saydığım gerçek tokat gibi çarptı yüzüme Woo'yu düşünmekten yaptığını unutmuştum sahiden nasıl yapmıştı aklım almıyordu.

Gerisin geri yürüdüm ceketimi bile çıkarmadım ve yorganın altına oturdum gene ağlamaya başlamıştım içimi bir soğukluk kaplamış üşümeye başlamıştım

Mingi yanıma gelip elini anlıma koydu "ateşi var lan bunun" diyip bir küfür savurdu üzüntüden hastalanmıştım ama farkında bile olmamıştım içimde ki ruhsal acı fiziksel acıya dönüşmüştü ve buna dayanmak o kadar zordu ki...

Woo'dan###

Koltukta oturmuş dizlerimi de kendime çekmiş düşünüyordum göz yaşlarım alamıyorum bile artık kurumuştu. O kadar berbat bir haldeydim ki gören direk kaçardı benden.

Telefonum çaldığında açmak istemesem de Yeo'm yazısını görünce açmıştım bana o bile iyi gelemezdi şuan ama yine de biraz teselli bulmayı ümit ettim "Woo iyi misin? Neler oldu seni merak ettim Mingi ağzından kaçırdı dövmüşler seni, direk ayrıldım bende nasıl seni dövebilir aklım almıyor"
"Hiç iyi değilim ama onların açtığı hiçbir yara acıtmıyor San'ın yokluğu kadar"
"Ne ara şair oldun oğlum sen?"
"Yeo hiç iyi değilim keşke burada olsaydın?"
"Ben neredeyim sen biliyor musun?" sanki görüyormuş gibi başımı olumsuz anlamda salladım, cevap vermeyince devam etti söylemeye "neredeyse evine geldim kapıyı açarsın" dedi

15-20 dk sonra gelmişti zil çalınca gidip açtım ve Yeo'yu görmemle direk boynuna sarılıp ağlamaya başladım Yeo sırtımı sıvazladı biraz sonra geri çekildim ve içeri geçmesine müsaade edip kapıyı kapattım

Içeri girince eski konumuma geri dönüp gene aynı şekilde oturdum. Ve halıyı izlemeye başladım

Yeo "bak bakıyım bi bana" dediğinde yüzümü ona çevirdim "O ikisini generticem" diye söylendi Yunho ve Mingi'ye ithafen ardından da evi arayıp yüzüme sürmek için bir krem buldu sürmeye yeltendiğinde geri çekildim. "İstemiyorum Yeo eğer ki San bunu yapmalarına razı olduysa gerçekten hak etmişimdir" dedim.

Uzunca ofladı ve kremi masaya bıraktı. Telefonuma ardı ardına mesajlar gelmeye başladığında kaşlarımı çattım diğerleri San'ın tarafında olduğundan hiç benimle konuşmuyordu Yeo da buradaydı bu yüzden şaşırmıştım.

Telefonumu çıkardım ve gelen mesajları okumaya başladım.

Momo San'ın iş yerinden
"Nasıl oldun?"
"Bugün kötü görünüyordun seni merak ettim umarım yanlış anlamazsın?"
"Biraz moralim bozuk dertleşecek kimsem de yok o yüzden sana yazdım"
"Kusura bakma sanırım rahatsız ettim"

Momo iyi bir kıza benziyordu ama onunla konuşmak istemiyordum zaten telefona sırf San belki yazar umuduyla bakıyordum ama artık bunun olmayacağını anlamıştım bu yüzden telefonu bir köşeye bıraktım ve Yeosang'la konuşmaya başladım Mingi'den ayrıldığı için de bir güzel kızdım benim için kendi aşkını hiçe saymamalıydı ben aşık olduğum adamı kaybetmiştim o da kaybetmemeliydi hem onlar ayrı olursa ben bir daha nasıl San'dan haber alacaktım işte bu yüzden zorda olsa Yeo'yu ikna ettim Mingi'den özür dileyip barışması için

Yazar'dan###

Momo pencerenin önünde durmuş yumruğunu sıkmış ve nefretle Yeosang ve Wooyoung ikilisine bakıyordu planında şuan Yeosang'ın yerinde olmak vardı ama o konuma gelebilmeyi bırak Wooyoung  onun mesajlarına bile bakmamıştı "nefret ediyorum bundan" dediğinde Mina bir adım geri çekildi eğer Momo'nun onun yakasına yapışıp bir güzel dayak atmayacağını bilse hemen kaçardı oradan zaten neden yanında olduğunu da anlamıyordu Momo Woo'ya yaklaşamadığı için onun da San'ın yanına gitmesine izin vermiyordu.

Momo gözlerini kıstı ve "yemin ediyorum Woo yanına kim yaklaşırsa yaklaşsın onu senden uzaklaştırıcam ve sen Jung Wooyoung en sonunda bana mecbur kalıcaksın"

-the end-