Dark ~Woosan~

23

Yazar'dan###

Hongjoong ve Seonghwa uçağa binerken Arin de peşlerine takılmıştı iyi niyetli gibi gözükse de Woo'ya o kadar kızgındı ki gidip bağırıp çağırmak için can atıyordu tabi bunu sadece Jongho anlamıştı ve üvey kardeşte olsalar sıkıntı çekmesini istemediğinden o da yanlarında yer almıştı tabi Yunho'yu özlemesinin de büyük bir payı vardı bunda.

Onlar yoldayken Yeosang da babasının yanına gelmiş ve durumunun bahsedildiği kadar kötü olmadığını anlamıştı her ne kadar geri dönmek istese de babası gitmesini istememiş yanında kalması için ısrar etmişti o da kıyamamış ve yanında kalmıştı tabi bu süreçte telefonuna da bakamamıştı Woo'nun birinin desteğine ihtiyacı olduğunu biliyordu ama Hwa'nın onun yanında olacağını umarak kendisini avutuyordu.

San,Yunho ve Mingi her şeyi rutin haline getirmişti sabahtan akşama kadar San'ı yemek yemeye ve konuşmaya ikna etmeye çalışıyorlardı ama bir türlü başaramıyorlar arkadaşlarının gözlerinin önünde hastalanıp durmalarıyla oldukça çaresiz hissediyorlardı işte sırf bu yüzden San için psikologdan randevu almış ve San'la uzun uzadıya kavgaların sonucunda onu o psikoloğa gitmeye ikna etmişlerdi. Tabi yine de San'ın oraya gitmiyceğini düşündüklerinden onu oraya kendileri bırakıyor ve çıkana kadar da orada bekliyorlardı.

Mina'ysa Momo tarafından zorla eve götürülmüş ve ağzının payını almıştı eğer buna bir daha kalkışırsa o zaman San'a herşeyi onun planladığını ve kendisinin buna engel olmaya çalıştığı halde Mina'nın izin vermediğini söyleyeceğini de bildirmişti.

Mina başta bu dediklerini umursamasa da Woojin'in de işin içine girmesiyle ki Woojin'in oldukça psikopat bir yanı da vardı korkup susmayı tercih etmişti. Momo'nun da Woojin'in de gözünün onun üzerinde olması da onu oldukça geriyordu.

Woo'dan###

Kapıyı açtığımda etrafa baktım her tarafı kontrol etsem de kimseler yoktu sanırım delirmeye başlamıştım beynim bana oyun oynamıştı ve San'ın gelişini o kadar çok düşünmüştüm ki zil çaldı zannetmiştim. Zaten arada bir hayalini de görüyordum mesela şuan da hayali yanımdaydı.

"Sen gerçek değilsin!" diye bağırdım
"değilim,evet" dedi oldukça rahat görünüyordu en son gördüğüm haliyleydi hatta defalarca kez o gün gördüğüm gülüşü sunuyordu bana

"Ben perişan haldeyim ama sen gülebiliyor musun?" diye çıkıştım kendi kendime konuşmamı umursamadan sonuçta evde kimse yoktu yalnızca San'ın hayali ve ben vardık "sen böyle görmek istediğin için böyle görünüyorum"
"Ben seni görmek istemiyorum bir kere sen hayalden başka bir şey değilsin defol git buradan"
"Hayır çok fazla istiyorsun zaten bu kadar çok istemesen hayal görmezdin" dedi ve bir anda ortadan kayboldu. Beynimin bana bunu oylamasından çok sıkılmıştım artık bu evde sıkıntıya sokuyordu beni sonuçta San'ın hatıraları vardı her yerde ve nereye baksam onu görüyordum.

Sinirle evden çıktım psikoloğa ihtiyacım vardı kimsem olmadığına göre yapmam gereken şey tam olarak buydu. Aceleyle yürüyordum ki gene Momo yanımda bitti bu kızı görmekten sıkılmıştım artık nereye gitsem karşıma çıkıyordu ve bu beni oldukça çok rahatsız ediyordu. "Hey Wooyoung ne güzel bir tesadüf" dediğinde sinirle güldüm "tabi ki tesadüftür" dedim ve onu takmadan yürümeye devam ettim adımlarımı hızlandırmıştım. "Ne demek istiyorsun Woo?" Içimde ki siniri belki yanlış kişiye gösteriyordum sonuçta tüm kızgınlığım kendimeydi ama o an bunu düşünmedim bile "beni rahat bırak Momo sürekli karşıma çıkma tamam mı? Seni etrafımda istemiyorum defol git" dedim. Momo adımlarını durdurdu ve şaşkınlıkla bana baktı "öğrendin mi?" diye fısıldadı o an umursamasam da sonradan aklıma takıldı ne demek istemişti ki

Belki bu da aklımın bir oyunudur diye düşündüm ve söylediğini boşverip psikiyatri kliniğine girdim randevu almamıştım bu yüzden sıra alıp beklemeye başladım. Beklerken yine San gelmişti gözümün önüne ama bu sefer konuşmamıştım çok fazla insan olduğu için garip bakışları üzerime çekmek istemiyordum bu yüzden gözlerimi sıkıca kapattım böylece onu görmüyordum.

Gözümü açtığımda görüntü yok olmuştu derin bir nefes aldım ve "atlatıcaksın Woo sakin ol" dedim kendi kendime bunu kimse duymasın diye çok kısık söylemiştim

Nihayet sıra bana geldiğinde oturduğum yerden kalktım ve üzerimde toz varmış gibi silkeledim tek yaptığım zaman kazanmaya çalışmaktı çünkü korkuyordum gerçekten delirmiş olmaktan.

İçeri girerken gene San çıktı karşıma hatta kapıyı o açmıştı yanından geçip gidiyim dedim sonuçta bir hayaldi değil mi ama öyle olmadı kolumdan tutarak durdurdu beni bir koluma bir de yüzüne baktım ve "sen gerçek misin?" diye sormaktan alamadım kendimi. San oldukça ciddi bakıyordu biraz bekledi beni süzdü, bende onu süzdüm hiç hayalimdeki gibi değildi oldukça perişan görünüyordu göz altları çökmüştü uyumuyordu demek ki o da benim gibi. Elimi yanağına doğru uzattığım da geri çekildi o an gerçekliğe döndüm ve bende geri çekildim

San "sakın bir daha karşıma çıkıyım deme" dedi ve gitti.