Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Evet Yoongi'e yaptığım o iğrenç şeyden sonra iki gün geçmişti. Bu utanç verici şeyi aklımdan silmeye çalışıyordum fakat işe yaramıyordu. Ben böyle değildim. O davranışı yapacak kadar cesaretli değildim ama o gün...
Partiden sonra oradan kaçmıştım. Yoongi'nin yüzüne bakamayacak derecede utanç içindeydim. Bu sadece partide geçerli değil. Özellikle okulda asla onun yüzüne bakamazdım. Onu her gördüğümde yaptığım o iğrenç şey gelecekti. O yüzden iki gün okula gitmemiştim. Şimdi ise annemin zoru ile bisikletime atlamış okul yolunu tutuyordum. Bugün yine sanırım ondan kaçacaktım. Onun yanında bir saniyede fazla duracağımı sanmıyorum. En korktuğum şey ise okuldakilerin bu olaydan haberleri olmasıydı. Öyle olmamasını umuyordum. Yoongi herkese bu yaptığım şeyi söyler ise gerçekten rezil olurdum. Saten rezildim ama bu sefer daha fazla rezil olacağıma emindim.
Bisikletimi her zaman olduğu yere bırakıp okula doğru yürümeye başladım. Heyecandan kalbim göğüs kafesimi kırıp çıkacaktı. Yoongi'nin okula gelmemesini umuyordum. Şimdiden yüzümün kızardığını hissediyordum.
Okul bahçesinde kimsecikler gözükmüyordu. Herkes derse mi girmişti? Ama erken geldiğime emindim. Yavaş adımlarla okula doğru yürürken tek fark ettiğim arabalar idi. Ortada araba dahi yoktu. Acaba bugün okul yok muydu?
Derin bir nefes alarak titreyen ayaklarım ile kapıyı kendime çekerek açtım. Gerçekten kimse yoktu. Korkmalı mıydım? Hızlı adımlarla içeri girdim. Çoğu sınıfın kapısı açıktı ve gerçekten kimse yoktu. Anlaşıldı bugün okul yoktu ya da okul gezisi gibi birşey olmuştu. Bu güzel bir şeydi çünkü bugünde yırtmış oluyordum. Yoongi'yi görmek zorunda kalmayacaktım. Peki ondan kaçmam ne kadar sürecekti? Eninde sonunda karşısına çıkacaktım.
Kafamı sallayarak hızlı bir şekilde lavaboya doğru yürüdüm. Kendimi iyi hisstemiyordum ve belki yüzümü yıkarsam rahatlardım.
Çantam ağırdı ve taşımakta artık zorlanıyordum. Aniden ayağıma takılan birşey ile kendimi yerde bulmuştum. Yüzüm sert bir şekilde yerle buluştuğunda acı içinde kısık sesle inlemeye başladım. Yerden kalkmaya uğraşırken aniden bir el kolumda tutup beni kaldırmaya uğraşıyordu.
Bu koku...
Göz bebeklerimi kocaman açtım ve iki adım gerildim. Bu Yoongi idi. Bana çelmeyi takarak düşmemi istemişti.
Yutkundum ve kafamı yere eğerek parmaklarım ile oynamaya başladım. Ah o yaptığım şey gelmişti aklıma. Yüzüm şuanda kıpkırmızı olduğuna emindim.
“Bugün geleceğini biliyordum.”
Kafamı kaldırıp şaşkın bir şekilde Yoongi'e baktığımda kocaman yutkundum ve kalbimin delice atmasına izin verdim.
“Peki benden ne kadar kaçabileceğinidüşünüyordun Park Jimin?”
Haydi Jimin ondan özür dile. Bilerek yapmadığını söyle.
