Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2.Bölüm
🎼 Wonder Girls - Why So Lonely
"Ondan hoşlanıyorum."
❁
Lalisa'yla birlikte yaşamaya başladıktan sonra, günden güne hayatımın düzeni karmakarışık bir hal almaya başlamıştı. Mesela ilk olarak Lalisa'yı ilk gördüğüm anda ondan etkilendiğim gerçeğini çocuksu bir şekilde yadsımıştım. Ona baktığım zaman, mutlu olduğunu görme arzumu da ya yalanlamış ya da bahanelerle kendime göre meşrulaştırmıştım. Ama günler ilermeye ve o gözümün önünde olmaya devam ettikçe çabalarım bir balon gibi sönüp gitmişti.
Bir gün, işten eve yorgun bir şekilde dönüp, Lalisa ve annemi resmin çizerken gördüğümde, önceden iç sıkıntısı gibi olan o his, kalbimi deli gibi çarptıran ve nefeslerime, bildikleri yolu unutturan bir duyguya evrilivermişti.
İki haftadan daha fazla süren bir zaman diliminde, acaba nasıldır? diye düşünmekten deliye döndüğüm o büyük gülümsemeyi sergiliyordu. Ve itiraf etmem gerekirse, bu gülümsemenin oluşmasını sağlayan kişinin ben değil de annem olması, annemi kıskanmamı sağlamıştı.
Annem beni fark edip de, "Jennie?" dediğinde, ne kadar olduğunu bilmediğin bir sürenin sonunda gerçekliğe geri dönebilmiştim. Bu sırada Lalisa'nın bakışları beni bulmuş, onun üstünde olan gözlerime bakmıştı. Gülümsemesi küçük bir tebessüme dönüşürken, bakışlarını kaçırmıştı. Bu kısa bakışma anı bile saç diplerimi terletmişti, nefes alamıyordum. İçimden de "Ondan hoşlanıyorum." diye sayıklıyordum.
Anneme cevap vermeyi unutarak odama gitmiştim. Çantamı bıraktığım gibi aynanın karşısına geçmiş, bakışlarım bütün bedenimde dolaştırmış, en sonunda da dehşete düşmüş gibi görünen yüzüme çevirmiştim. "Ondan hoşlanıyorsun." diye sesli olarak aynadaki aksime seslendiğime, delirmiş gibiydim. Sonra bir anda gülümsemiştim. "Ondan hoşlanıyorum, tanrım, inanılmaz." demiştim heyecandan sürtone olan bir sesle.
Heyecanım bedenimden br saniye olsun ayrılmamış bir halde annem ve Lalisa'nın yanına geri döndüğümde, yüzümde farkında olmadığım bir gülümseme vardı. Biraz öncesinde cevap vermeyi unuttuğum anneme "Selam!" diye neşeyle selam verip önüne geçmiş, yanaklarına öpücükler bırakmıştım. Ve aynısını hemen annemin yanında duran Lalisa'ya da yapmak için hareket etmiştim ki, kaşlarını kaldırmış bir şekilde bana baktığını gördüğümde, onunla toplasan bir elin parmağını geçmeyen kısa konuşmalardan başka hiçbir şeye sahip olmadığımızı hatırlamış, zihnimde kendime bir tokat atarak ondan uzaklaşmıştım.
Annem halime şaşkınlıkla bakıp, "Neden bu kadar mutlusun?" diye sormuştu. Dudaklarımı birbirine bastırıp gülümsememi engellemeye çalışarak omuz silkmiş, "Bu akşam yemekler benden." diyip mutfağa gitmiştim. İçimden de şöyle diyordum: "Sen başarılı olduğun alanı gösterip onu gülümsetebiliyorsan ben de yapabilirim!"
