A Night In Vegas

Kabanata 5

A lot of things happened and one of them is officially interacting with that man every day since we've talked at his office. Hindi naman niya ako kinakausap but he's just fucking annoying dahil alam kong sinasadya niya ang pagkikita namin araw-araw. Even the nurses and doctors in this hospital are having a hard time believing na parati ng nandito ang chairman namin na once in a blue moon lang bumisita kada taon, minsan hindi pa siya bumibisita.

Mabuti na lamang at nakakaiwas naman ako sa kanya sa pamamagitan ng pagsama sa iba kong mga katrabaho kahit na hindi ko close ang iba.

"Doktora, pinapatawag ka raw sa opisina ni Mr. Von Doren." Tawag pansin sa'kin ng isang nurse.

Bumuntong-hininga naman ako at hindi manlang binalingan ng tingin ito. I am busy right at the exact moment dahil maraming mga taong nakalinya pa sa labas para magpacheck-up sa clinic ko dito sa loob ng ospital.

"Tell him I can't go to him. I'm busy, as you can see." Inangat ko ang hawak na mga papel kung saan nakalagay ang impormasyon ng mga pasyente ko ngayong araw.

"Pero, dok-"

I sighed again but this time inangat ko na ang mga mata para tingnan siya ng deretso sa mga mata. I smiled at her, but I made sure na nakikita niya kung gaano ako kaseryoso sa sinabi ko.

"Sabihin mo mamaya na lang ako pupunta sa kanya kapag hindi na ako busy o nasa break ako. I promise you, hindi ka niya papagalitan."

"Ah... eh..."

Mas lalo kong pinalambot ang ekspresyon ko at pinakitaan siya ng reassuring na ngiti para hindi siya makabahan.

"Trust me, Mr. Von Doren will understand you." Inilapag ko sa desk ko ang hawak na mga papel. Kinuha ko ang notepad ko at nagsulat doon ng mensahe para sa nakakainis na lalaking 'yon bago ito itiniklop at ibinigay sa nurse na nasa harapan ko. "Here, give this to him. Just make sure na hindi mo babasahin, safe ka na."

Nagtataka pa man, kinuha niya sa kamay ko ang note bago tumango at nagpaalam. Nakahinga naman ako ng maluwag doon. Hindi talaga ako titigilan ng lalaking iyon hanggang sa hindi pa rin ako naniniwala na mag-asawa talaga kami.

I know now, na legal lahat ng kasal namin. I now acknowledge that he is my husband kahit mga ilang araw din ang ginawa kong pagpoproseso sa sarili kong utak dahil hindi talaga ako makapaniwala na hindi na ako single. I'm married now and therefore I am tied to him. Gusto ko man na makipaghiwalay sa kanya hindi ko naman magagawa iyon dahil sa kontrata na nakasulat sa pagitan naming dalawa. I'm trapped in this loveless marriage, and to only make it work, I need to cooperate with him.

It's hard to believe na tanggap ko na kaagad itong sitwasyon ko pero to be honest, I feel safe when I'm with him... I feel comfortable with him though he may be rough and harsh when he doesn't like what I'm spitting in my mouth. Ang weird, too weird, but I somehow feel his presence comforting and warm. The feeling that I never felt when I was with Luke.

Inalis ko na lamang sa isipan ko ang mga iyon at tinawag na ang sekretarya ko para magpapasok na ng sunod na pasyente.

"Dok, magandang araw po." The mother greeted me while carrying her son who looks sick.

Ngumiti naman ako ng malambot bago sila pinaupo sa upuan na nasa harapan ng desk ko.

"Good morning, ma'am."

Sumapit ang gabi at doon na natapos ang trabaho ko. I am officially exhausted but I'm very happy serving people who are in need of help.

"Good night, dok." Paalam ng sekretarya ko sa'kin habang nag-aayos pa ako ng mga gamit ko.

I smiled at her. "Good night, Jane. Ingat sa daan ha. Madilim pa naman."

Tumawa siya ng mahina. "Opo, dok. Susunduin naman ako ng boyfriend ko kaya safe naman ako pauwi."