Running On Empty

𝟏𝟕.

𝐑𝐔𝐍𝐍𝐈𝐍𝐆 𝐎𝐍 𝐄𝐌𝐏𝐓𝐘.
𝐏𝐀𝐆𝐄 𝐒𝐄𝐕𝐄𝐍𝐓𝐄𝐄𝐍.
↞ 𝐉𝐀𝐃𝐄↠

«Παρακαλώ απομακρυνθείτε από τον πάγκο»είπα με όση δύναμη διέθετε η βραχνιασμένη φωνή μου, και έδωσα στο πρώτο άτομο που βρήκα μπροστά μου την σακούλα με τους δίσκους που είχε αγοράσει. Δεν είχα βιώσει ποτέ ξανά μία τόσο χαοτική κατάσταση όσο καιρό εργαζόμουν στο Sonic Boom. Πάντα επικρατούσε πανικός όταν κυκλοφορούσε ένας καινούριος δίσκος, στα ηχεία έπαιζε το single του καλλιτέχνη και τα Walkman των εφήβων έπαιρναν φωτιά, όμως εκείνη την Δευτέρα δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Ήταν δεκαέξι Νοεμβρίου, και είχα ειδοποιηθεί από την Kristen ότι λόγω της κυκλοφορίας ενός καινούριου άλμπουμ από τον Rick Astley, έναν πολύ διάσημο ποπ καλλιτέχνη της εποχής, έπρεπε να παρευρίσκομαι νωρίτερα στο κατάστημα για να οργανώσουμε τους δίσκους στα ράφια και να προετοιμαστώ για την πληθώρα ανθρώπων που είχε κατασκηνώσει απ'έξω με σκοπό να προλάβει να αγοράσει τα πρώτα κομμάτια. Μαζί μου βρίσκονταν και η Shelley. Μία κοπέλα με την οποία είχαμε μερικές κοινές τάξεις στο παρελθόν, αλλά ωστόσο παράτησε το σχολείο και εργάζονταν σε διάφορα μαγαζιά για να βγάλει τα προς το ζην. Στο Sonic Boom έρχονταν μόνο τις Δευτέρες και τις Πέμπτες, ενώ κάποιες άλλες φορές την είχα πετύχει στο diner δέκα λεπτά από το σπίτι μου και στο καθαριστήριο της γειτονιάς. Δεν μιλούσαμε ιδιαίτερα πέρα από τα τυπικά, αν και θα ήθελα πολύ να την γνωρίσω. Η ντροπαλότητά μου, βέβαια, δεν μου επέτρεπε να την πλησιάσω.

"Never gonna give you up
Never gonna let you down
Never gonna run around and desert you
Never gonna make you cry
Never gonna say goodbye
Never gonna tell a lie and hurt you"

Άκουσα για κάτι που φάνταζε η εικοστή φορά μέσα στην ημέρα, και ρόλαρα τα μάτια μου εκνευρισμένη. Δεν αντιλέγω, ήταν πολύ κολλητικό τραγούδι, όμως οι δυνάμεις μου με εγκατέλειπαν και σε συνδυασμό με την επαναλαμβανόμενη μελωδία ένιωθα πως θα λιποθυμήσω. Η Shelley βοηθούσε όσο το δυνατόν περισσότερο αναλαμβάνοντας το ταμείο, ενώ εγώ τοποθετούσα όσο γρηγορότερα μπορούσα τους δίσκους μέσα σε ριζόχαρτο και μετά στις σακούλες του καταστήματος. Η κατάσταση ήταν τουλάχιστον χαοτική. Περισσότεροι από πενήντα άνθρωποι είχαν στριμωχτεί μπροστά στο ταμείο φωνάζοντας και απαιτώντας να κάνω πιο γρήγορα, και μου ήταν δύσκολο να ανταπεξέλθω. Μερικά πρόσωπα τα αναγνώριζα από το σχολείο, τα ευρύτερα σχολεία της περιοχής και από την γειτονιά. Ο κόσμος ήταν πολύ ταχύς, τελικά. Ξαφνικά η μουσική σταμάτησε και παρακάλεσα από μέσα μου να μπει ένα τέλος σε αυτό το μαρτύριο, όμως αντί για την γλυκιά αίσθηση της ησυχίας, ήχησε στα αυτιά μου ο εκνευριστικός ήχος από το ίδιο τραγούδι. Εικοστή-πρώτη φορά, σκέφτηκα θυμωμένη και χαμογέλασα ψεύτικα καθώς έδινα σε μια μικροκαμωμένη κοπέλα την σακούλα της.