Running On Empty

𝟏𝟏.

𝐑𝐔𝐍𝐍𝐈𝐍𝐆 𝐎𝐍 𝐄𝐌𝐏𝐓𝐘.
𝐏𝐀𝐆𝐄 𝐄𝐋𝐄𝐕𝐄𝐍.
↞ 𝐉𝐀𝐃𝐄↠

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου, 1987.

Έβαλα το παχύ βιβλίο της λογοτεχνίας στην μαύρη τσάντα μου, έκλεισα αθόρυβα τον φωριαμό μου και ξεκίνησα να περπατάω προς την έξοδο του σχολείου. Το καλύτερο σημείο της ημέρας. Ήταν Πέμπτη, η δεύτερη πιο εύκολη μέρα της εβδομάδας μετά την Τετάρτη. Την τελευταία ώρα γράψαμε ένα απροειδοποίητο τεστ στο μάθημα της ημέρας στην ιστορία, και παρά το άγχος μου ήμουν πάντα διαβασμένη στην εντέλεια οπότε ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι θα έπαιρνα Α'. Εάν βέβαια η καθηγήτρια δεν είχε νεύρα γιατί πάντα υπήρξε αυτή η πιθανότητα μαζί της. Κανένας δεν τη συμπαθούσε.

Βγήκα έξω κι ο κρύος αέρας με έκανε να ανατριχιάσω. Είχαμε μπει στον Οκτώβριο και τα πρώτα κρύα είχαν μόλις αρχίσει. Σκέφτηκα πως έπρεπε να ντύνομαι πιο ζεστά από εδώ και πέρα. Περπάτησα μέχρι την στάση παρατηρώντας το περιβάλλον γύρω μου. Ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος, καλυμμένος με έναν γκριζωπό μανδύα ο οποίος αντικατόπτριζε τέλεια την διάθεσή μου η οποία δεν βρίσκονταν και στα καλύτερά της. Βρισκόμουν μονίμως σε μια κατάσταση άγχους από την οποία δεν μπορούσα να ξεφύγω. Όσο μακριά κι αν προσπαθούσα να τρέξω δίχως εκείνη, αυτή πάντα με έβρισκε και μου υπενθύμιζε τι ήμουν και τι άξιζα. Ένα μηδενικό, μια αποτυχία, ένα βάρος που κανένας δεν θα τολμούσε να αγαπήσει.

Τα φύλλα είχαν πέσει από τα δέντρα, καλύπτοντας την άσφαλτο με αποχρώσεις του πορτοκαλί, του καφέ και του κίτρινου. Ο αέρας ολοένα και δυνάμωνε, με αποτέλεσμα να κλείσω τα κουμπιά του φαρδιού τζιν μπουφάν μου και να ρίξω τα μαλλιά μπροστά στο πρόσωπό μου για να ζεσταθώ. Έκατσα εξαντλημένη στις μεταλλικές καρέκλες μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά που περίμεναν, και ξεφύσηξα χαμηλόφωνα από την ψυχική και σωματική κούραση που ένιωθα.

Η τρίτη λυκείου ήταν όλη η κούραση των προηγούμενων σχολικών χρόνων συμπυκνωμένη. Έκανα την τριπλάσια προσπάθεια για να τα καταφέρω και να περάσω στο πανεπιστήμιο των ονείρων μου. Με συμμετοχή στην τάξη, εργασίες, έξτρα δουλειά όπως εθελοντικό καθάρισμα της αυλής ή ζωγραφίζοντας διάφορα έργα για το σχολείο για τα οποία καθόμουν περισσότερο, και φυσικά έχοντας καλή συμπεριφορά πράγμα που μου ήταν αφάνταστα δύσκολο να κρατήσω κρίνοντας τον τρόπο που μου φέρονταν ορισμένα άτομα και την αδικία που επικρατούσε, θα εξασφάλιζα τη θέση μου σε ένα καλό πανεπιστήμιο. Εάν έγραφα καλά και στις τελικές εξετάσεις για ένα καλό απολυτήριο, θα ήταν πολύ πιο εφικτό να βρω μια αξιοπρεπή δουλειά. Στο μυαλό μου ήταν όλα προγραμματισμένα. Ωστόσο, η πραγματικότητα δεν είναι ποτέ ίδια με το πως την φανταζόμαστε.