Running On Empty

𝟎𝟔.

𝐑𝐔𝐍𝐍𝐈𝐍𝐆 𝐎𝐍 𝐄𝐌𝐏𝐓𝐘.
𝐏𝐀𝐆𝐄 𝐒𝐈𝐗.
↞ 𝐑𝐈𝐕𝐄𝐑 ↠

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου, 1987.

Είχαν περάσει μέρες κι εκείνη είχε κλειστεί στο δωμάτιό της. Ούτε στο σχολείο πήγε. Την παρατηρούσα συνέχεια από το παράθυρό μου και ένιωθα ένα σφίξιμο στην καρδιά μπροστά στην αρρωστημένη όψη της. Ήταν λάθος, το ξέρω. Παρακολουθούσα έναν άνθρωπο να πεθαίνει μέρα με τη μέρα, κι εγώ στεκόμουν ανήμπορος στο απέναντι σπίτι. Αισθανόμουν σαν να έβλεπα το δωμάτιό της να παίρνει φωτιά, ενώ εγώ απολάμβανα την άνεση του δικού μου. Όμως η φωτιά είχε φτάσει και σε εμένα. Μας έκαιγε και τους δύο.

Το παράθυρό μου βρίσκονταν απέναντι από το δικό της, έτσι μπορούσα να τη βλέπω το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας. Οι ασχολίες της περιλάμβαναν διάβασμα, ζωγραφική, και μερικές ώρες με την κιθάρα της. Έπιανα συχνά τον εαυτό μου να την κοιτάζει και να προσπαθεί να αρνηθεί την έλξη που αισθάνονταν για εκείνη. Τα καστανά μαλλιά της με τις πλούσιες μπούκλες που φαίνονταν κόκκινα κάτω από το φως του ηλίου, τα μάτια της που εκ πρώτης όψεως φαίνονταν καστανά, μέχρι που στάθηκα κοντά τους και αντίκρυσα ένα ζεστό χρώμα που έμοιαζε σχεδόν χρυσαφί. Η λεπτή γαλλική μύτη της, οι φακίδες της. Έμοιαζε σαν όνειρο.

Ακόμη μετανιώνω για το πόσο απότομα της φέρθηκα εκείνη την πρώτη μέρα που ήρθα εδώ. Της μίλησα σαν κάφρος δίχως να υπήρχε λόγος. Ήταν μεγάλη σύμπτωση να τη δω στο δισκάδικο, ομολογουμένως. Δεν περίμενα το πρώτο άτομο που είδα στο Aberdeen να με υποδέχονταν και σε ένα από τα μέρη που λάτρευα να συχνάζω. Θυμάμαι, το προηγούμενο βράδυ δεν είχα κοιμηθεί καθόλου από την ταραχή μου. Η μετακόμιση μου προκαλούσε θυμό. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Είχαν περάσει τρεις εβδομάδες από τη μετακόμισή μας κι εγώ δεν είχα βρει ούτε ένα θετικό στο Seattle. Παρόλο που ήταν όμορφο μέρος με ροκάδικα, βιβλιοθήκες και πάρκα, το σχολείο και οι άνθρωποι είχαν διαλύσει την εικόνα που είχα σχηματίσει. Η γειτονιά ήταν τόσο δήθεν που ήθελα να την καταστρέψω. Όσο για το σχολείο, από τους μαθητές μέχρι τους καθηγητές, όλοι με εκνεύριζαν. Ήταν όλοι τόσο αντιπαθητικοί και ειδικά αυτή η Kat, η αδερφή της Jade, μαζί με τις ψωνισμένες φίλες της. Κάθονταν στο γρασίδι, με εκείνη στο κέντρο, σαν οχιά έτοιμη να πετάξει δηλητήριο. Απορώ πως άντεχε η Jade που είχε για αδερφή αυτή τη μέγαιρα. Αν και, τώρα που το σκέφτομαι, στο σχολείο ούτε που κοίταζαν η μία την άλλη. Δεν την αδικούσα. Κάτι τέτοιες περιπτώσεις με έκαναν να νιώθω ευγνώμων που ήμουν μοναχοπαίδι.