Running On Empty

𝟎𝟕.

𝐑𝐔𝐍𝐍𝐈𝐍𝐆 𝐎𝐍 𝐄𝐌𝐏𝐓𝐘.
𝐏𝐀𝐆𝐄 𝐒𝐄𝐕𝐄𝐍.
↞ 𝐉𝐀𝐃𝐄↠

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου, 1987.

«Παιδιά κάντε όλοι άκρη! Ήρθαν οι λεσβίες και η αδερφή.»χασκογέλασε η τριάδα ενώ όλο το σχολείο γέλασε δυνατά, δημιουργώντας έναν εκκωφαντικό ήχο. Όπως ακριβώς το φαντάστηκα. Ντροπή, θυμός, θλίψη και απογοήτευση ήταν τα μόνα συναισθήματα που μπορούσα να νιώσω. Τίποτα όμως δεν με πλήγωσε περισσότερο από το βλέμμα της αδερφής μου. Τίποτα άλλο.Με κοιτούσε σαν να ήμουν ξένη, σαν να ντρεπόταν για εμένα.

Το πρωί σηκώθηκα με βαριά καρδιά για να πάω στο σχολείο. Η κατάστασή μου υποχώρησε, όμως εξακολουθούσα να νιώθω έναν οξύ πόνο στα μηνίγγιά μου. Μόλις πάτησα το πόδι μου στο προαύλιο, έγινε ακόμη πιο έντονος. Ήταν απερίγραπτο το πόσο άσχημα αντιδρούσε το σώμα μου όταν βρισκόμουν εκεί. Τα άτομα που συμπαθούσα ήταν μετρημένα. Τίποτα όμως δεν συγκρίνονταν με το μίσος μου για τα τρία αυτά αγόρια που βρίσκονταν μπροστά μου, ξεσπώντας όλα τους τα κόμπλεξ. Ποτέ δεν κατάλαβα τι τους είχα κάνει. Ειδικά του Dave, που από την πρώτη λυκείου λάτρευε να μου τραβάει τα μαλλιά, να μου βάζει τρικλοποδιές και να με κοροϊδεύει την ώρα της γυμναστικής επειδή ήμουν άχρηστη. Ο Steve και ο Chuck ήταν απλώς τσιράκια που άκουγαν στα τυφλά ό,τι τους έλεγε.

Με το που βγήκα από το λεωφορείο ένιωθα απόλυτα προετοιμασμένη. Με την μοναδική διαφορά ότι δεν ήμουν μόνη μου, αλλά είχα στο πλευρό μου την Winona και τον River. Προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να με καθησυχάσουν, να μου υπενθυμίσουν ότι ήμασταν μαζί σε όλο αυτό, και καταφέραμε μέσα στα δεκαπέντε λεπτά της διαδρομής να βρούμε απαντήσεις για οτιδήποτε θα μας έλεγαν. Θλιβερό, το ξέρω, όμως μου έδωσε λίγη ελπίδα.

Ειδικότερα η στάση του River, δεν μπορούσε παρά να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον και να φέρει πεταλούδες στο στομάχι μου. Το Σάββατο μου μίλησε. Εντάξει, επικοινωνήσαμε δίχως λόγια αλλά και πάλι. Το αγόρι που παρακολουθούσα, είχα γράψει για πάρτη του δεκάδες στιχάκια, ζωγράφισα μέχρι και το πορτρέτο του, με πλησίασε και ενδιαφέρθηκε για εμένα. Αν δεν μας είχε διακόψει η αδερφή μου θα μιλούσαμε αρκετά παραπάνω, όμως ήταν το στοιχείο της Kat να διαλύει οτιδήποτε μου άρεσε.

Τώρα ήμασταν τρεις εναντίον όλου του σχολείου. Από το πρώτο βήμα μου στο τραχύ τσιμέντο, αντίκρυσα τους τρεις μαλάκες στην είσοδο, με όλα τα παιδιά τριγύρω τους να γελάνε μαζί μας. Ήθελα τόσο να μιλήσω, να ουρλιάξω μάλλον, και να τους διέλυα έναν-έναν ξεχωριστά. Η ανάσα μου κόλλησε πάλι στον λαιμό μου και για πρώτη φορά στη ζωή μου, εγώ, το άτομο που έδινε τις καλύτερες απαντήσεις στις προσβολές που μου έκαναν, είχα ξεμείνει από λόγια. Έμεινα να τους κοιτάζω με ανοιχτό το στόμα, με τα μαλλιά μου να καλύπτουν όλο μου το πρόσωπο, και τα φαρδιά μου ρούχα να καλύπτουν το σημαδεμένο σώμα μου.