Running On Empty

𝟎𝟐.

𝐑𝐔𝐍𝐍𝐈𝐍𝐆 𝐎𝐍 𝐄𝐌𝐏𝐓𝐘.
𝐏𝐀𝐆𝐄 𝐓𝐖𝐎.
↞ 𝐉𝐀𝐃𝐄 ↠

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου, 1987.

Οι ακτίνες του ηλίου διείσδυσαν στο μικρό μου δωμάτιο με τη δύναμη που το φάρμακο κυλάει στις φλέβες. Ασυναίσθητα, αργά, ύπουλα, μέχρι που νιώθεις την ουσία να ρέει μέσα σου και να σε ναρκώνει. Να σε παρασέρνει σε κόσμους που δεν ήξερες ότι υπάρχουν και που δεν θα μπορέσεις να βρεις πουθενά αλλού, παρά μόνο σε αυτή την ουσία. Έτσι αντιλαμβανόμουν και τον ήλιο. Σαν κάποια μυστική δύναμη που εισέβαλε μέσα στον σκοτεινό ουρανό μου, προσδίδοντας ένα πρωτόγνωρο και συγχρόνως ευχάριστο συναίσθημα.

Τεντώθηκα για να πιάσω το ρολόι από το κομοδίνο μου, κι όταν συνειδητοποίησα ότι στους δείκτες αναγράφονταν δέκα και είκοσι, ήμουν πλέον σίγουρη. Ήταν Σάββατο κι εγώ είχα κοιμηθεί πέντε ώρες παραπάνω απ'ότι συνήθιζα. Άφησα ένα χασμουρητό, κι έπειτα έτριψα τα μάτια μου για να ξυπνήσω. Είχε περάσει μία ολόκληρη εβδομάδα από το άνοιγμα των σχολείων και αδυνατούσα να το πιστέψω. Συνέβαινε στ'αλήθεια. Ήμουν όντως τρίτη λυκείου. Η αρχή ήταν ακόμη ανιαρή και αδιάφορη. Αφού πήραμε τα απαραίτητα βιβλία για τις κατευθύνσεις μας και τη γενική παιδεία, οι περισσότεροι καθηγητές αφιέρωσαν χρόνο σε γενικότερες συμβουλές για την τελευταία μας χρονιά, επομένως τα μαθήματα δεν είχαν ξεκινήσει ακόμη.

Αυτό που με φόβιζε ήταν το μετά. Το τι θα ακολουθούσε μετά τη λήξη δώδεκα χρόνων σε ένα σχολείο το οποίο παρόλο που το μισούσα και με μισούσε εξίσου, αισθανόμουν να με προστατεύει. Με τον δικό του αλλοπρόσαλλο τρόπο. Επρόκειτο για μια μικρογραφία της κοινωνίας, στην οποία η μόνη μου υποχρέωση ήταν το να διαβάζω. Ο έξω κόσμος, όμως, δεν λειτουργούσε έτσι. Ο έξω κόσμος ήταν μια μεγάλη ζούγκλα, κι εγώ υπερβολικά μικρή για να μπορέσω να επιβιώσω. Στη σκέψη ότι θα έπρεπε να ζω ολομόναχη, να μελετώ για το πανεπιστήμιο, να τα βγάζω πέρα με τα έξοδα, και φυσικά να φέρω σε μια ισορροπία την προσωπική μου ζωή με όλες τις υπόλοιπες υποχρεώσεις, προτιμούσα να κλειστώ στο σκοτεινό μου δωμάτιο μια για πάντα.

Είχα επιλέξει τον δύσκολο δρόμο. Έναν δρόμο που γνώριζα όσα συνεπάγονταν. Έναν δρόμο που μου τον θύμιζε. Από τον Ιούνιο, όταν τελείωσα τη Δευτέρα λυκείου, δήλωσα όλα τα πανεπιστήμια της νομικής σε όλες τις πολιτείες. Ακόμη και τα πιο απλησίαστα όπως το Harvard και το Yale παρόλο που δεν υπήρχε περίπτωση ούτε να περάσω, ούτε να καταφέρω να επιβιώσω σε αυτά λόγω των εξωφρενικών διδάκτρων που απαιτούσαν. Αλλά το όνειρο ήταν όμορφο για όσο πίστευα ότι θα διαρκούσε. Η νομική ήταν μία επιστήμη που με γοήτευε από πολύ μικρή. Παρόλο που το μέλλον δεν με αφορούσε καθώς ήθελα να διαγράψω τον ίδιο μου τον εαυτό από αυτό, ένα μέλλον που θα περιλάμβανε τη νομική φάνταζε υποφερτό. Σε ικανοποιητικό βαθμό.