Running On Empty

𝟐𝟗.

𝐑𝐔𝐍𝐍𝐈𝐍𝐆 𝐎𝐍 𝐄𝐌𝐏𝐓𝐘.
𝐏𝐀𝐆𝐄 𝐓𝐖𝐄𝐍𝐓𝐘-𝐍𝐈𝐍𝐄.
↞ 𝐉𝐀𝐃𝐄↠

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου, 1987.

Η βροχή θύμιζε πυκνά κι ατέρμονα δάκρυα από τον τρόπο που μούσκευε το έδαφος και ξεχύνονταν μπροστά στα μάτια μου. Την είχα συνηθίσει. Δεν ξέρω αν ευθύνονταν το ότι είχα περάσει όλη μου τη ζωή στο Seattle με αποτέλεσμα να είναι στη φύση μου, ή το γεγονός ότι είχε εγκατασταθεί στην ψυχή μου η θλίψη σε σημείο να ταράζομαι στην παραμικρή ένδειξη χαράς. Η βροχή ήταν μέσα μου. Σε κάθε δάκρυ που κυλούσε από τα μάτια μου, σε κάθε βεβιασμένο γέλιο, σε κάθε αστείο, σε κάθε λωρίδα αυτοτραυματισμού, σε κάθε πτυχή της ζωής και του θανάτου μου.

Ήμουν σχεδόν βέβαιη πως όταν θα πέθαινα ο ουρανός θα ήταν μουντός και βροχερός. Θα ήταν μία μέρα όπως όλες οι άλλες. Μία τυπική μέρα στο Seattle. Πληθώρα κόσμου θα πήγαινε στη δουλειά του κρατώντας ομπρέλες και ξεθωριασμένα μπουφάν, μικρά παιδάκια θα πηδούσαν στους νερόλακκους, και η ζωή θα προχωρούσε σαν να μην άλλαξε τίποτα. Ίσως και να τη λάτρευα τη βροχή. Τόσο προβλέψιμη και τόσο απρόβλεπτη.

Σηκώθηκα από την καρέκλα του γραφείου και τεντώθηκα, αποφασίζοντας να κατέβω στην κουζίνα για να φτιάξω τη δεύτερη κούπα καφέ της ημέρας. Με περίμενε μία μεγάλη στοίβα βιβλίων για μελέτη κι αισθανόμουν τύψεις για την έξοδό μου δύο μέρες πριν. Το διάβασμα ήταν πολύ και αν δεν στρωνόμουν θα έμενε για την τελευταία στιγμή. Χαμογέλασα, βέβαια, στη σκέψη ότι είδα τον παλιό μου φίλο μετά από τόσο καιρό, που κάπνισα μέσα στο σκοτάδι με την Kristen και την υπόλοιπη μπάντα, και γενικώς που ήρθα σε επαφή με διαφορετικό κόσμο από αυτόν του σχολείου.

Το φωτεινό ροζ χαρτάκι κολλημένο στη βιβλιοθήκη φάνταζε αλλόκοτο. Είχα σχεδόν ξεχάσει πως βρέθηκε εκεί. Μέχρι που αντίκρυσα τον γνώριμο, άτσαλο γραφικό χαρακτήρα και η καρδιά μου έκανε μερικά ανήσυχα χτυπήματα. Δεν πίστευα ποτέ ότι κάτι τέτοιο ήταν δυνατόν, απλά και μόνο στην όψη των γραμμάτων ενός συγκεκριμένου ατόμου.

Κυριακή στις οχτώ
Εγώ, εσύ και λίγο Black Sabbath
-River

Πέρασα με τα δάχτυλά μου τη βιαστική καρδιά που είχε σχηματίσει με το μολύβι στην άκρη του χαρτιού, κι έκλεισα τα μάτια σκεπτόμενη τον River στο κρεβάτι μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ένιωθα έτσι. Πως γίνονταν ένας άλλος άνθρωπος να με φέρνει σε αυτή την κατάσταση χωρίς καν να βρίσκεται μπροστά μου; Ήθελα τόσο πολύ να πετύχει αυτό που υπήρχε ανάμεσά μας. Παρόλο που δεν ήξερε κανένας από τους δύο τι είχαμε.