Running On Empty

𝟏𝟎.

𝐑𝐔𝐍𝐍𝐈𝐍𝐆 𝐎𝐍 𝐄𝐌𝐏𝐓𝐘.
𝐏𝐀𝐆𝐄 𝐓𝐄𝐍.
↞ 𝐉𝐀𝐃𝐄↠

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου, 1987.

Είχαν περάσει δύο μέρες από τότε που η μητέρα και η αδερφή μου μου έκαναν την μεγάλη αποκάλυψη για όσα τις προβλημάτιζαν και τον λόγο που η σχέση μας ήταν τόσο άθλια. Η ζωή μου πήρε μια στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών. Ειπώθηκαν πολλά πράγματα τα οποία με πλήγωσαν.

Στη σκέψη ότι ο άνθρωπος που σκότωσε τον πατέρα μου κυκλοφορούσε ελεύθερος και η ψυχή εκείνου του υπέροχου ανθρώπου δεν έλαβε την λύτρωση που της έπρεπε, μια ανατριχίλα κάλυπτε όλο μου το σώμα και μια έντονη τάση για να σπάσω ό,τι έβρισκα μπροστά μου. Έπρεπε οπωσδήποτε να έκανα κάτι στο μέλλον για να δικαίωνα τον πατέρα μου. Δεν ήξερα τι ακριβώς θα ήταν αυτό. Βασικά ήξερα, αλλά δεν μου ήταν εύκολο να το ξεστομίσω γιατί με έπιανε κρίση πανικού. Το σίγουρο ήταν ότι δεν θα το άφηνα έτσι. Θα με πλήγωνε, θα με διέλυε, έπρεπε όμως να το κάνω. Για τον πατέρα μου. Για τον άνθρωπο που βοήθησε όσους το είχαν ανάγκη, και τελικά δεν είχε κανέναν να τον βοηθήσει όταν έπρεπε.

Όσον αφορά την οικογένειά μου, τα πράγματα κυλούσαν πολύ καλύτερα. Βέβαια, δεν ήμουν συνηθισμένη σε αυτή τη θετική αντιμετώπιση και ένιωθα αρκετά αμήχανα το να κατεβαίνω τις σκάλες και να μην ακούω κράξιμο για τα ρούχα μου, να μη με βρίζει η Kat επειδή καθόμουν στον πάγκο της κουζίνας το πρωί, ή να μην κατηγορεί η μαμά τον πρώτο τυχόντα που βρήκε στον δρόμο επειδή ήταν ομοφυλόφιλος ή είχε περίεργη ενδυμασία. Ήμουν σίγουρη ότι δεν θα λάτρευαν και την εξωτερική μου εμφάνιση, όμως εκτίμησα το γεγονός ότι δεν με έκαναν να νιώθω παρείσακτη. Πέρασε υπερβολικά πολύς καιρός μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτά που μας ένωναν ήταν περισσότερα από αυτά που μας χώριζαν, κι ότι ήμασταν το μόνο που μας είχε απομείνει. Μια οικογένεια. Μια αποδεκατισμένη οικογένεια, για την ακρίβεια, η οποία όμως δεν έπαυε να είναι οικογένεια.

Δάγκωσα μια μπουκιά από το σπιτικό σάντουιτς της μαμάς και έφερα τα πόδια μου κοντά στο στήθος μου. Η Winona είχε αργήσει για μερικά λεπτά γιατί είχε ιστορία με μια καθηγήτρια η οποία ήταν αυστηρή, και ανεξάρτητα με το ποια τάξη είχε μάθημα, πάντα τους κρατούσε μερικά λεπτά μέσα παρόλο που είχε χτυπήσει το κουδούνι. Εγώ είχα φυσική, ένα από τα χειρότερά μου μαθήματα, και παρόλο που πάντα διάβαζα δεν μπορούσα παρά να μετράω τα δευτερόλεπτα μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι για να βγω έξω. Πήγα στο καθορισμένο σημείο μου, ζωγράφισα μερικά αφηρημένα σχέδια και έφαγα τα σάντουίτς μου με ηρεμία όσο παρακολουθούσα το περιβάλλον γύρω μου.