Running On Empty

𝟐𝟓.

𝐑𝐔𝐍𝐍𝐈𝐍𝐆 𝐎𝐍 𝐄𝐌𝐏𝐓𝐘.
𝐏𝐀𝐆𝐄 𝐓𝐖𝐄𝐍𝐓𝐘-𝐅𝐈𝐕𝐄.
↞ 𝐉𝐀𝐃𝐄↠

Ήταν η τελευταία μέρα του σχολείου και θα κλείναμε για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές διάρκειας δύο εβδομάδων. Παρόλο που ο ενθουσιασμός ήταν προσωρινός και σίγουρα οι δύο εκείνες εβδομάδες θα κυλούσαν σαν νερό, ανυπομονούσα πάρα πολύ να έρθει η ημέρα στο τέλος της και να απομακρυνθώ για τα καλά από το τοξικό περιβάλλον του σχολείου, που ευθύνονταν σε τεράστιο βαθμό για την κατάπτωση της ψυχολογικής μου κατάστασης.

Ξύπνησα νωρίς το πρωί, ήπια κλασικά μια κούπα ζεστό γάλα, έπλυνα το πρόσωπο και τα δόντια μου, και φόρεσα ζεστά ρούχα καθώς ο καιρός δεν έλεγε να σταματήσει τη βροχή και το χιόνι. Το σκούρο μπλε τζιν παντελόνι καμπάνα, το ασπρόμαυρο ριγέ μπλουζάκι και το φαρδύ κοντομάνικο από πάνω με το λογότυπο των AC/DC φάνταζαν απόλυτα στενά στο σώμα μου. Κοιτάχτηκα στον καθρέπτη της ντουλάπας μου, και η εικόνα για άλλη μια φορά μου προκαλούσε πλήρη απογοήτευση. Χοντρή και άσχημη. Οι δύο αυτές λέξεις ήταν αρκετές για να περιγράψουν το πως αισθανόμουν για την εμφάνισή μου. Τα μπούτια μου έδειχναν απαίσια στο στενό παντελόνι, ενώ ήταν αδύνατον να κρύψω το μεγάλο στήθος μου μέσα από τη μπλούζα. Ξεφύσηξα θυμωμένη, και φόρεσα στα γρήγορα τις μαύρες αρβύλες μου. Η γεμάτη άγχος, θυμό και θλίψη καθημερινότητά μου ήταν εμφανέστατη στο πρόσωπό μου, το οποίο είχε χάσει κάθε ίχνος χρώματος από πάνω του και είχε αντικατασταθεί από έναν χλωμό καμβά με μαύρους κύκλους. Τα ατίθασα μαλλιά μου το πλαισίωναν με έναν τρόπο που έδειχνε ότι δεν κατέβαλα καθόλου προσπάθεια για το πως έδειχνα, και σε γενικές γραμμές ήμουν μία ζωντανή νεκρή.

Άρπαξα την μαύρη τσάντα μου από την καρέκλα του γραφείου, φόρεσα τα γυαλιά μυωπίας μου, και κατέβηκα τις σκάλες με γρήγορα βήματα. Η μαμά άργησε να μας ξυπνήσει και κινδυνεύαμε να χάσουμε το λεωφορείο. Η αλήθεια είναι πως η δουλειά της την είχε κουράσει. Οι ώρες της εκεί είχαν τριπλασιαστεί και όταν βρίσκονταν στο σπίτι είτε θα έκανε δουλειές, είτε θα συνέχιζε τη λογιστική εργασία της. Προσπαθούσα να βοηθήσω όσο μπορώ, όμως πάντα μου έλεγε όχι. Είχε μία εμμονή με το να παίρνει όλη την κούραση πάνω της. Πάντα συνήθιζε να λέει 'Η δουλειά σας είναι να διαβάζετε και η δική μου να φροντίζω εσάς, το σπίτι, και να δουλεύω έξω'. Άργησα να καταλάβω το πόσο εργασιομανής ήταν. Μέχρι τότε, θεωρούσα αυτονόητο ότι όλοι οι άνθρωποι δούλευαν ατελείωτες ώρες μέχρι να λιποθυμήσουν από την κούραση.