Running On Empty

𝟐𝟎.

𝐑𝐔𝐍𝐍𝐈𝐍𝐆 𝐎𝐍 𝐄𝐌𝐏𝐓𝐘.
𝐏𝐀𝐆𝐄 𝐓𝐖𝐄𝐍𝐓𝐘.
↞ 𝐑𝐈𝐕𝐄𝐑 ↠

Η βροχή χτύπαγε το παράθυρο του δωματίου μου με μανία, και μου ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να συγκεντρωθώ στο διάβασμά μου. Από τη στιγμή που κανονίσαμε με την Jade να πάω κι εγώ στο σπίτι της για να ολοκληρώσουμε την εργασία και μετά να καθίσω για φαγητό, ήθελα να τελειώσω όλα μου τα μαθήματα για να έχω το Σάββατο ελεύθερο. Ήταν όμως πολύ δύσκολο κρίνοντας τις αμέτρητες εργασίες και τα διαγωνίσματα που μας είχαν αναθέσει. Η λέξη εξαντλημένος ήταν αρκετή για να περιγράψει την κατάστασή μου. Είχαν μείνει όμως λίγες εβδομάδες και τα σχολεία θα έκλειναν για τα Χριστούγεννα. Έπρεπε να κάνω υπομονή και αποδοτικό διάβασμα.

Οι φωτοτυπίες των αγγλικών και της λογοτεχνίας ήταν σκόρπιες στο γραφείο και το κρεβάτι μου, και η ακαταστασία μου προκαλούσε πονοκέφαλο. Σηκώθηκα όρθιος για να βάλω μία τάξη στο αχούρι που είχα για δωμάτιο, και ύστερα κατέβηκα κάτω για να φτιάξω τη δεύτερη κούπα καφέ για εκείνη την ημέρα. Καθώς κατέβαινα τις μαρμάρινες σκάλες άκουσα ήχους από την κουζίνα, και αντιλήφθηκα ότι δυστυχώς δεν ήμουν μόνος μου. Ο πατέρας μου είχε φύγει για τη δουλειά, επομένως αυτό άφηνε εμένα και την Tiffany. Ρόλαρα τα μάτια μου και έσφιξα τα χείλη μου, ενώ προετοιμάστηκα για την διαταραχή της ψυχικής μου ηρεμίας.

Ύστερα από το δείπνο της Πέμπτης, από εκεί που την αντιπαθούσα, είχα περάσει στο στάδιο του μίσους. Κάθε φορά που την έβλεπα είχα μία έντονη επιθυμία να σπάσω το πρώτο αντικείμενο που θα υπήρξε μπροστά μου. Όχι, δεν ήμουν παρανοϊκός. Απλώς σιχαινόμουν και για πάντα θα σιχαίνομαι την υποκρισία. Ο πατέρας μου και ειδικά εκείνη δεν ήταν τίποτα λιγότερο από υποκριτές. Όχι απλά έφεραν εμένα και την Jade σε δύσκολη θέση με τις αδιάκριτες ερωτήσεις τους, αλλά η Tiffany είχε το θράσος να της κάνει κοπλιμέντο ενώ τις υπόλοιπες μέρες την κορόιδευε για το ντύσιμο και την συμπεριφορά της. Ο πατέρας μου πρέπει να παραδεχτώ ότι την συμπάθησε, ακούγοντας φυσικά τους στόχους της για τη νομική. Υπό άλλες συνθήκες πολύ πιθανόν να συνέβαλε κι εκείνος στην υποτίμηση της προσωπικότητάς της.

Δεν σέβονταν τίποτα. Είχε βάλει μια τρελή στο σπίτι του με τη δικαιολογία ότι χρειαζόμουν ένα μητρικό πρότυπο, και αδυνατούσε παντελώς να καταλάβει το πόσο με ισοπέδωνε η όλη κατάσταση. Έπρεπε να το αποδεχτώ. Δεν θα ήταν ποτέ ικανοποιημένος από εμένα. Δεν θα άκουγα ποτέ ξανά κάποιο 'μπράβο' ή 'συγχαρητήρια'. Για εκείνον ήμουν το βάρος, το εμπόδιο στην επαγγελματική και προσωπική του ζωή, το παιδί που τον ντροπίαζε με τις επιλογές του, το λάθος της φύσης. Πονούσε να ξέρω ότι κάθε μου πράξη, κάθε μου επιτυχία, δεν εκτιμούνταν από κανέναν πέρα από τον εαυτό μου. Πονούσε η απώλεια κάποιου στηρίγματος. Πονούσε το να μην έχω οικογένεια, πραγματικά πονούσε.