Running On Empty

𝟎𝟒.

𝐑𝐔𝐍𝐍𝐈𝐍𝐆 𝐎𝐍 𝐄𝐌𝐏𝐓𝐘.
𝐏𝐀𝐆𝐄 𝐅𝐎𝐔𝐑.
↞ 𝐉𝐀𝐃𝐄↠

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου, 1987.

«Για ποιο λόγο αποστασιοποιείσαι από τους πάντες ρε Jade;»ρώτησε η Winona όσο εγώ είχα φέρει τα γόνατά μου να αγγίζουν το στήθος, με το κεφάλι ριγμένο στο παράθυρο του σχολικού λεωφορείου, και το μέσα μου έτοιμο να καταρρεύσει.

«Γιατί τελευταία φορά που έκανα στον εαυτό μου αυτή την ερώτηση κατέληξα στο ότι η ίδια μου η οικογένεια με θεωρεί λάθος της φύσης, πόσο μάλλον ο υπόλοιπος κόσμος.»εξήγησα γυρίζοντας για να την κοιτάξω και ρόλαρε τα μελί μάτια της.

Αυτή ήταν η σχολική μας καθημερινότητα τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Μας έλεγες και αχώριστες καθώς συναντιόμασταν σε όλα τα διαλείμματα στην πίσω αυλή ή στο αδιέξοδο δίπλα από τη στάση των λεωφορείων, με τη Winona να καπνίζει όσο εγώ ζωγράφιζα στο ημερολόγιό μου. Κάθε μέρα αντλούσα όλο και περισσότερα στοιχεία για εκείνη, με αποτέλεσμα να σχηματίζω ολοκληρωμένη εικόνα για το άτομό της. Ήμασταν αρκετά διαφορετικές προσωπικότητες. Οι εκρήξεις ενέργειας που πάθαινε έρχονταν σε σύγκρουση με τη δική μου υποτονικότητα.

Ωστόσο, η κάθε μία έβρισκε στην άλλη ένα πρωτόγνωρο είδος συντροφιάς. Ενδεχομένως να ήταν ο τρόπος που μπορούσαμε να μιλάμε για θέματα όπως η μουσική, τα βιβλία, και γενικότερα τα υπαρξιακά μας. Ίσως να είχαμε την κοινή επιθυμία να αποδράσουμε από το Seattle κι όσα μας είχαν πληγώσει σε εκείνο το μέρος. Η Winona λόγω των γονιών της που ήταν βαθιά βουτηγμένοι στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά, κι εγώ χάρη στο άγχος μου που ήταν πρακτικά αδύνατον να μετρηθεί, οδηγώντας με σε έναν φαύλο κύκλο τελειομανίας και αυτοκαταστροφής συγχρόνως.

Επικοινωνούσαμε χωρίς να μιλάμε καν. Εγώ θα ζωγράφιζα κάτι που με απασχολούσε, κι εκείνη θα έγνεφε ενθαρρυντικά. Μετά θα έδειχνε κάποιον περαστικό κι εμείς έπρεπε να μαντέψουμε τρία πράγματα για εκείνον σύμφωνα με τον τρόπο που περπατούσε. Έπειτα πηγαίναμε στις τάξεις μας, και στο σχόλασμα αποχαιρετούσαμε η μία την άλλη. Εγώ Aberdeen, εκείνη στην οδό Lower Queen Anne. Δύο διαφορετικές γειτονιές, δύο διαφορετικά σπίτια, δύο διαφορετικοί κόσμοι, μα ο στόχος ήταν κοινός. Η απόδραση, η φυγή, η ελευθερία. Με όποιο τρόπο κι αν ήθελε να το πετύχει η καθεμία μας.

«Κι εσένα τι σε νοιάζει; Συγγνώμη που θα το πω, αλλά η Kat είναι μεγάλη σκύλα.»δεν ήταν εύκολο να απαντήσω. Η αδερφή μου μπορεί να μου συμπεριφέρονταν σαν να ήμουν ενοχλητικό παράσιτο, όμως ήταν αδύνατον να εκφράσω αλλά και να δεχτώ το οτιδήποτε αρνητικό για εκείνη. Έτσι ήταν η Winona, όμως. Μιλούσε κι ας ήξερε ότι δεν θα σου άρεσαν όσα επρόκειτο να πει. Ήμουν ικανή και να πεθάνω για τα άτομα που αγαπούσα. Και την Kat την αγαπούσα. Ακόμη κι αν ήξερα ότι στα δικά της μάτια δεν υπήρχα καν.