Kimsin? [Yarı Texting]

¿53

Mediada benim minik bebişim, güzelim, canım kızım paytak varrr💘

Bütün övgüler ona çünkü bu bölümü onun sayesinde yazdım kaukqiskwd
Telefonumda wattpad uygulaması açıktı. Yere koymuştum telefonumu paytak elimden aniden atladı ve patisiyle telefonun ekranına vurdu birkaç kere baktım Kimsin açılmış. Dedim bu bi işaret yaz kızım kaizjakzujwd

Burdan bazıları "yav sen buraya bölüm atmayı biliyor muydun yav" diyordur. Haklılar aq .

.......

"İyi misin?"

Rüzgar'ın sesini duymamla gözlerimi sıkıca kapattım. Bu bir rüyaydı. Böyle birşeyin gerçek olması kesinlikle imkansızdı. Rüzgar beni öpmezdi. Sıkıca yumduğum gözlerimle derin bir nefes alıp sakince geri bıraktım.

"1... 2... 3... 4... 5... 6-"

"Gül ne yapıyorsun?"

Yanaklarıma değen ellerle gözlerimi açtım ve onun kahverengileri ile karşı karşıya geldim. Gerçek olabilir miydi? Bir adım geri çekildim ve temasımızı kestim.

"Sen gerçek değilsin. Git buradan."

Rüzgar'ın yanaklarımdaki elleri ayrılmıştı. Bir boşluk hissettim. Sanki onun ellerinin yeri hep yanaklarımda olmalıymış gibiydi. Sağ elini bana doğru uzattı ve elimi tutup sakince yatağa ilerletti. Nazikçe yatağa oturmamı sağladıktan sonra yanıma oturdu. Elimi hala bırakmamıştı. Elinin sıcaklığını hissedebiliyordum. Rüzgar... gerçekti. Bu sefer gerçekti... Şuan yanımda olan beynimin bir oyunu değildi...

"Geldiğinden beri... seni hiç iyi görmüyorum Gül. Değişmişsin, hemde çok fazla. Yıpranmışsın farkındayım ama... Ama mantıklı bir açıklama bulamıyorum. Diyorum kendime 'Bu kız bunu yaptıysa vardır bir bildiği' diye. Yok ama Gül, bulamıyorum birşey. "

Anlatırken bir kez bile göz teması kurmamıştı benimle. Son cümlesi de bittiğinde gözlerini bana çevirdi. Çaresizce bakıyordu yüzüme. Sertçe yutkundu ve elimi daha sıkı tuttu.

"Bak Gül kolay şeyler yaşadığını zannetmiyorum. Olabilir tamam ama benimle paylaşabilirdin. Dinlerdim, yanında olurdum. Destek çıkardım sana elimden geldiğince. Senin birden kimseye haber vermeden çekip gitmeni aklım almıyor. Sen böyle birşey yapmazsın. "

"Özür dilerim..."

Fısıltı şeklinde çıkan sesimle bakışlarımı kaçırdım. Üzüyordum onu. Belki de hiç dönmemeliydim. Hayatına kaldığı yerden devam etmeliydi. Ben onu sadece üzüyordum. Aniden çenemde hissettiğim el ile irkildim. Çenemden tutmuş yüzüne bakmamı sağlamıştı.

"Anlat. Ne yaşadıysan bilmek istiyorum. Kırgınlığımı, kızgınlığımı bir köşeye bırakıyorum. Merak ediyorum Gül. Eğer şuan anlatırsan seni dinlerim ve belki... Belki bir şansımız daha olur..."

Sözleri karşısında sertçe yutkunurken bakışlarımı yere çevirdim. Anlatamazdım. Sırf onunla tekrar birleşebilmek için onun vicdan azabı çekmesine izin veremezdim. Zaten anlatsam bile Rüzgar kendini asla affedemeyip sürekli kendini suçlayacaktı. Ben ona bunu yapamazdım. Gerekirse kan kusar, kızılcık şerbeti içtim derdim.

"Rüzgar... Yapamam... Anlatamam..."

"O gün klinik lafı duyduğumda biraz araştırdım. Annemin Ankara'da tanıdığı çoktu yardım ettiler. Bir yıla yakın klinikte yatmışsın Gül. Biliyorum bunu araştırmam saygısızca ama sen hiçbir şey anlatmıyorsun. Kafam o kadar karışık ki... Tamam çok zor şeyler yaşamışsın bunu anladım artık ama neden bana anlatmıyorsun? Beraber çözerdik. Hala geç değil. Anlat bana."