Built for Love

Chapter 38: Cherish

Ashton Caesarea.

Later on we entered into a village? I read the sign infront so that I know what name is this village and it is called Nightingale Village. Kahit na madilim eh sobrang liwanag dito sa loob ng village na 'to at dagdag mo na din ang liwanag ng buwan kaya kitang-kita ko kung gaano ka-ganda at ka-laki ang mga bahay na nandito.

This is where he lives?

By the way, nag-biyahe kami patungo dito sa Manila, gabi na dahil gusto ko munang i-check if magiging okay si Kate. Ayokong umalis ng hindi nasisigurado na hindi siya okay. She said that their date went okay and knew a little things about him. She also mentioned that her fiancee is nice at hindi mayabang. So medyo nakahinga naman ako ng maluwag ng marinig ko 'yun. I'm sure aalagaan niya ng mabuti si Kate.

Madaling araw na kami naka-dating. Actually mag-uumaga na nga maya-maya dahil 5:30 AM na. Madami din akong nakikitang sasakyan na palabas at 'yung iba naman eh nagla-lakad o lumabas para mag-jogging. Seriously, sinong mga naka-tira dito?

Houses here are so beautiful and huge! It doesn't even look like a village at all. Parang maayos na magkaka-kapit bahay lang dahil hindi masiyado magkaka-dikit ang mga bahay so medyo may privacy ka and the gates are kinda high too. This isn't a village at all.

Hindi magkaka-parehas ang mga bahay dito. Meron 'yung iba second-floor, third-floor at first floor lang pero sobrang mamahalin parin ng datingan ng bahay kahit na medyo maliit siyang tignan. Sinong mga naka-tira dito?

"Whose village is this?"

"Oh. You're awake... I thought you're sleeping." Natawa siya ng mahina atsaka humikab at halatang inaantok. "You should sleep right away after we arrive at your house."

"No, I'm fine. Mawawala din 'tong antok ko—what was your question again? Sorry.."

"Whose village is this? The houses here aren't even the same, they has their own uniqueness, designs and colors. Hindi din masiyadong magkaka-tabi mga bahay kasi may malaking space pagitan nila—See! Even the gates are different." Tinuro ko pa ang gate na nadaanan namin.

Hindi ko alam kung bakit siya natawa pero nanatili parin ang mata ko sakaniya. "Yes indeed. Rome Ferguson. He's the owner of this village. Does the name ring a bell?"

Agad naman akong tumango dahil kilala ko siya. He's a billionaire! Sobrang yaman 'nung lalakeng 'yun. Sikat na sikat kaya 'yun but I didn't know that he has another village? I'm surprised!

"Sino ba namang hindi makaka-kilala doon? Of course I know him. Grabe nag-patayo na naman siya ng bagong business? Damn!" Natawa naman siya ng mahina.

"I'll tell you more later, therefore, nandito na tayo sa bahay." Agad naman akong sumilip sa labas at umawang ang labi ko dahil sa sobrang taas ng gate na halos hindi ko makita ang bahay sa loob.

"Grabe naman, ang taas naman ng gate mo. Mukha kang walang tiwala sa mga kapit-bahay mo."

"Sometimes when I'm not at home or nobody's at home. Nakiki-dayo mga ibang kaibigan ko. Ina-akyat nila gate ko para maka-pasok sa loob kaya wala na akong choice kundi ipataas ulit 'yang gate kasi kapag nakiki-dayo sila, nagka-kalat sila at hindi man lang nila kayang linisin mga kalat nila. I don't know what's inside of my house that they kept entering it without even telling me." Natawa naman ako.

"Madami ka sigurong pagkain sa loob."

"Kunti lang. Good for two people. Hindi din naman matakaw kapatid ko." I shrugged. Tinulungan ko naman siyang bitbitin ang gamit namin sa trunk.