Built for Love

Chapter 19: Wallpaper

Ashton Caesarea.

Maaga akong pumasok ngayon dahil kailangan kong pumuntang library para gawin 'yung mga homework ko na di ko nagawa kagabi dahil nga wala akong time. Nag-stay kami sa hospital ng parents ko hanggang alas-dose. Gusto ko kasi na nasa tabi lang ako ni Hugo. Na-guilty din ako sa ginawa ko kaya late na kaming nag-stay 'dun.

I even plead my parents to stay there until 12 o'clock because I'm really guilty for what I did to Hugo. Even though everyone's been saying that it wasn't my fault, but I think may nagawa din akong mali kay Hugo. Such as the I didn't offer him to come with me and we'll just gonna drop their off at their house.

Hindi ko sya napigilan. Nag-pumilit sya na umalis na dahil umiiyak na ang kapatid nya sa school nila, probably she badly wanted to go home. Tapos nag-hintay din ako ng matagal sa school but turns out na nagka-emergency driver ko. Edi wala din lang, baka mas lalong umiyak pa si Altaire 'dun.

Pinapa-uwi na din ako ni Hugo pero nag-pumilit ako na h'wag. Kasi gusto ko talagang mag-stay para alagaan sya. Yes, ako na ang nag-alaga sakanya buong gabi. Ako ang pumalit sa posisyon ni Tita Kendra dahil alam kong pagod din sya sa trabaho kaya sabi ko na ako nalang ang mag-alaga muna kay Hugo para na din mabayaran lahat ng kabutihang nagawa nya saakin.

But I know that it wasn't enough. Taking care of him all night wasn't enough. Dahil madami ng natulog na kabutihan saakin si Hugo. I don't know how to pay his kindness. Like god damn! He's too pure and kind for this world. I don't deserve his kindness. I don't think I deserve him. Mas lalo tuloy akong nawawalan ng pag-asa sakanya.

Ngayon palang nasasaktan na ako. I'm scared taking risks. I'm scared being rejected because I know how it feels to be rejected. I don't think I can be able to handle the pain because I'm really not good with that. Kasi kapag nasasaktan ako, mas lalo kong sinasaktan ang sarili ko. Get me?

Like ginagawa ko 'yung mga bagay na hindi dapat ginagawa. Nagla-laslas ako, ako 'yung taong sinasaktan ko pa lalo ang sarili ko kapag nasaktan 'yung puso o damdamin ko. I know that is shit and toxic but that's my way of moving on.

"Hey, you okay?" Tinuon ko ang atensyon ko kay Brennen ng hawakan nya ang kamay ko. Ngumiti ako para sabihing oo atsaka ako tumango.

"I'm fine. Tara nalang sa classroom. The bell's gonna ring for any minute." Saad ko at tumango naman syang tinulungan ako sa pag-ayos ng gamit ko.

Napag-usapan din namin kagabi ni Brennen na agahan ang pag-punta sa school at sabay kaming gumagawa ng homework. Heto kami ngayon mag-kasama at tinulungan nya din akong sumagot sa math homework namin.

All I could say is that he improved his math skills. Pinahanga nya ako sa math skills nya. Ang bilis nyang sagutin 'yung equations habang ako aabutin ata ng 30 minutes. I mean, I'm confident with my math skills but I'm not that fast to solve problems like Brennen. Like damn, he is fast!

Dati kasi saakin sya nagpapa-tulong sa math homework namin pero ngayon sya na ang tumutulong saakin tapos ang bilis nya pang mag-solve. Paano nya nagawa 'yun? Ganun ba talaga kapag mage-engineer? Mabilis kang mag-solve ng math problems?

Biglang may naalala ako sa salitang 'engineer.' Napayuko akong ngumiti when Hugo suddenly popped up in my mind. His perfect smile and laugh when I'm with him. His gorgeous face! Napa-iling nalang ako sa iniisip ko. Damn! Ang lakas naman na ata ng tama ko sakanya.