Built for Love

Chapter 8: Yours

Ashton Caesarea.

"Caesarea, we won't be able to pick you up later." Napakunot-noo naman ako sa sinabi ni mommy saakin.

Kakagising ko lang at medyo maaga pa. Nagmamadali sila daddy at mommy na umalis. Daddy is busy fixing his attire while mom is having a hard time wearing her heels so tinulungan siya ni daddy. Para silang may pupuntahang kasal sa damit nila. Well, I hope they take home the wedding cake.

"Why are such in a hurry, mom? Dad?" Tanong ko sakanila habang nag-iinat pa at kailangan ko pang matulog.

"May meeting kaming pupuntahan, putangina bakit kasi ngayon pa nila sinabi! Bwesit!" Inis na saad ni mommy atsaka tumakbo papuntang kwarto nila na parang may nakalimutan kunin.

Hindi na ako nagulat sa biglang pagmumura ni mommy dahil ganito naman talaga siya kapag galit. Nagmumura din naman kapag galit– hindi lang pala kapag galit ako. I cursed a lot, not to flex but I'm just saying.

"So sino po maghahatid saakin mamaya? Magco-commute po ba ako?" Tanong ko naman 'kay daddy.

Since when did they let me commute? Hindi ko nga alam mag-commute eh!

"Habang wala pa kaming nahahanap na pwedeng maging driver mo eh kay Hugo ka nalang muna maki-sabay, 'ha? Kasi baka hindi ka din namin masusundo mamaya eh." Paliwanag naman ni daddy at bigla naman akong nagising sa good news na narinig ko.

Hindi ko alam pero noong malaman kong mkikisabay ako kay Hugo papunta at pauwi ay bigla akong nabuhayan at na-excite–I'm starting to have feelings for him! Ibig bang sabihin 'non, buong araw ko siya makakasama?

Thank god!

I just restrain myself for smiling broadly because I don't want to let them think I like Hugo especiall my mom. Buong mundo makaka-alam kapag sinabi ko sakaniya o nag-bigay ako ng hint.

"Alis na kami 'ha? Mag-iingat ka. Sinabihan naman na namin si Hugo na sakanya ka muna sasabay papunta at pauwi." Hinalikan ako ni mommy at daddy sa noo ko.

Sana araw-araw nalang ganoon.

"Ingat po kayo!" Kinayawan ko sila at kumaway naman sila pabalik atsaka na sila umalis.

Ako naman itong parang tangang ang lawak ng ngiti habang patakbo papuntang sofa atsaka ako nagpadyak-padyak doon habang naka-higa na tumitili pa. Sino ba namang hindi masisiyahan kung lagi mo ng makakasabay papunta at pauwi ang crush mo diba?!

Hindi ko alam kung bakit ako ganito maka-react. Ang saya-saya ko malamang! Eh sa makakasabay ko si crush papuntang school tapos ihahatid pa nila ako pauwi! Sinong hindi matutuwa doon? Mierda! Nababaliw na ata ako.

Hindi din mawala sa isip ko 'yong nangyari kagabi. Sa birthday ni Lakeisha. Ang lawak ng ngiti ko buong gabi dahil buong gabi ko din kasama si Hugo. Sinong hindi matutuwa doon?! Tangina!

Halos ayon na ata ang ginawa ng labi ko–ngumiti sa sobrang saya. Halos hindi na ako tumigil kaka-ngiti kagabi na halos sumakit talaga panga ko kakatawa at ngiti. Grabe! Kinikilig parin ako hanggang ngayon.

Hindi ko alam pero masiyado siyang gentleman kagabi. Like ako 'yong inalagaan niya buong gabi! Bago 'yon sakaniya ah, puro pagsu-sungit ginawa niya saakin noong mga bata kami tapos ngayon sobrang maalaga niya at hindi niya ako iniwan sa tabi ko.

It was totally reminds of the first moment we met. We were young at the time, and I remember it vividly because it was the first time my heart beat so loud and swiftly for someone, and it was also the first time my heart pained. He was extremely courteous and mannerly to me that day, and then he abruptly changed his behavior toward me. He became so distant for unknown reasons that I began to believe he despised me.