Küçüğü sırtında bağırırken koşmaya devam ediyordu Chan. O mutlu olunca istemsizce gülümsüyordu ve bu hissin ne olduğunu çok iyi biliyordu. Ama her şeyi akışına bırakmaya karar vermişti. Artık hiçbir şey için bir dakikadan fazla düşünmeyecekti.
Uzun bir koşuşturmanın sonunda yorulmuş bir şekilde yürümeye devam etti Chan. "İneyim istersen hyung." Dedi Jeongin.
"Sıkıntı değil. Kas geliştiriyorum." Jeongin bu dediğine kıkırdarken çenesini saçlarının arasına sabitledi. Bacaklarını düşmemek için önde sıkıca birleştirmişti.
Sonunda hastaneden çıktıklarında nereye gidebileceklerini düşündü Chan. Aklına güzel bir yer gelmiyordu. Onu evine götürmeye karar verip sakince adımlamaya başlamıştı. Jeongin ise etrafı inceleyerek nereye gideceklerini bekliyordu.
Chan'ın evine geldiklerinde Jeongin'i indirmek için hazırlanıyordu Chan ama beklemediği bir şey olmuştu. Jeongin tiz çığlığı ile Chan'ın etrafında dönmüş ve tam önünde durmuştu. Şimdi kucağına çıkmış gibi gözüküyordu.
Bir kaç saniye öylece bakıştılar. Jeongin kendine geldiğinde bacaklarını indirmek için hareketlenmişti ki Chan onu sıkıca tuttu. Ve bu an Jeongin'in nefesini tutmaya başladığı an olmuştu. Büyüğünün nefesi yüzüne vururken istemsizce gerilmişti. Chan'nın anlını onun anlına yaslaması da hiç yardımcı olmuyordu.
"Biraz böyle kalalım olur mu?" Jeongin kafasını sallarken istemsizce nefesini özgürleştirdi. Bu Chan'nın gülümsemesine sebep olurken içeriye geçmiş ve bir koltuğa oturmuştu.
Birleşmiş alınları hala ayrılmamış öylece bekliyorlardı. Hatta Jeongin hyungunun uyuduğunu bile düşünmüştü ama yanılmıştı. "İlk çekimlere başladığımızda bana ne dediğini hatırlıyor musun?"
Jeongin ne dediğini düşünürken Chan çoktan seslendirmişti beyninde yankılanan sesi. "Senin gibi bir sevgilim olmasını isterdim."
Jeongin'in yanakları anında pembeleşirken geri çekilmek istemişti ama Chan buna izin vermeyip Jeongin'in ensesinde ellerini birleştirdi. "Aslına bakarsan ben de sana bir şey söylemek istiyorum." Chan'ın parmakları saç diplerinde oyalanırken dudaklarını birbirine bastırdı Jeongin. Konuşmayı unutmuş gibi hissediyordu.
"Ben de senin gibi bir sevgilim olmasını isterdim." Jeongin'in gözleri açılırken biraz geriye çekilmişti. Duyduklarının gerçek olup olmadığını tartıyordu. Chan'ın yoğun bakışlarını fark ettiğinde ise başını eğdi.
Kafasında dolanan düşünceler onu rahat bırakmıyordu. Bunu böyle düşünüp kendini sıkmak yerine Chan'a söylemeye karar verdi. "Beni yanlış anlama hyung ama ikimiz için de çok erken değil mi? Yani ikimiz de daha sevdiklerimizin kırıklarından yeni yeni kurtuluyoruz."
Chan gülümseyip gamzelerini ortaya çıkarttı. "Haklısın ama bu senin bana iyi geldiğin gerçeğini değiştirmiyor."
"Sen de bana iyi geliyorsun fakat... Ya bu işin sonu da kötü giderse? O zaman kalbin daha çok kırılmaz mı? Felix'i affetmiş olabilirsin ama orası hala kırık." Kendi acısı büyüğünün acısı yanında hafif kalırdı. Sevgilisinden daha yeni ayrılmış biriydi o. Kendisi ise kendi kendine kurmuştu bazı şeyleri.
Chan'ın eli küçüğünün yanaklarına gitmişti. Usulca okşarken konuştu. "İşte burada da devreye sen gireceksin. Hemen sevgili olalım demiyorum zaten. Sadece seni sevdiğimi bilmeni istedim. Kırıklarımızı birlikte onaracak sonra da onları kırmadan birleştireceğiz."
"Başaracağımıza bu kadar eminsin yani?" Dedi Jeongin sırıtırken. Chan de buna karşılık olarak "Hiç olmadığım kadar eminim efendim ama siz emin değil gibi görünüyorsunuz."
"Yanlış görmüşsünüz o zaman bayım. Bir göz doktoruna görünseniz iyi edersiniz." Bunu derken kucağından kalkmıştı Jeongin. İkisi için de bu kadar yakınlık yeterliydi. Daha önlerinde bir sürü zamanları vardı.
Chan tam yanına düşmüş ellerin parmaklarıyla oynarken "İtiraflar yapıldığına göre şimdi ne yapacağız?" Diye sordu.
Jeongin omzunu silkerken telefonundan bildirim sesi yükseldi. Açıp baktığında ise Seungmin'den bir mesaj geldiğini görmüştü. Ne olduğunu görmek için açarken Chan da dibine girip bakmıştı.
Seungminnie~ Jeongin ben itiraf ettim Hiç iyi değilim lütfen yanıma gelir misin Chan'ın yanındasın biliyorum ama inan bana şu an yanlız kalamam Birilerine saldırmak istemiyorum
Seungmin'in mesajlarıyla hemen ayaklanmıştı küçük olan. Seungmin üzüldüğünde etrafı dağıtan bir tipti. Buna örnek olarak kendine vurmasını verebilirdi. Bu yüzden şu anda arkadaşını yanlız bırakamazdı.
"Ben de geleyim." Dedi hemen Chan. Jeongin ona kafasını sallarken hızla evden çıktılar. Bir kaç dakika sonra Seungmin'in attığı konuma gelince etrafı inceleyerek Seungmin'i buldular. Bir salıncakta kafasını zincirlere yaslamış, yanındaki tekerlekli sandalye ile bekliyordu. Ağlamıyordu ama ona baktığınızda boşlukta olduğu çok belliydi.
Jeongin hemen koşup en yakın arkadaşına sıkıca sarıldı. Seungmin de iç çekerek ona karşılık verdiğinde Chan de yanlarına gelmişti. Mahçupça kafasını aşağı eyerken "Ben ikinizden de özür dilerim." Dedi.
Chan hemen yalancı kızgın bakışlarını ona yollamış "Saçmalama Seungmin. Biz arkadaşız, tabiki yanında olacağız." Demişti.
Jeongin onların konuşmasını çok takmayıp aklındaki soruyu sordu. "Kötü bir şey mi dedi sana?"
"Hayır. Hiçbir şey demeden çekip gitti..." Seungmin'in konuşmasıyla neye üzüldüğünü anlamıştı Jeongin. Belirsizliği sevmezdi arkadaşı. Bu yüzden Hyunjin'in duygularından emin olmadan itiraf etmez diye düşünmüştü ama yanılmıştı.
Chan hemen konuşmaya başladı. "Bence ona biraz zaman vermelisin. Senin kafanın karıştığı kadar onunki de karıştı. Belki de şu an seninle konuşsaydı kalbini kırmış olabilirdi."
Ayaklarını boşlukta sallarken derince iç çekti Seungmin. "Sanırım haklısın ama üzülmeden edemiyorum çünkü ben itiraf etmeden önce bana düzüm dedi."
"O zaman sana klişe bir lafı söyleyeyim." Dedi Jeongin. "Makarna bile ıslanana kadar düzdür." Seungmin kıkırdadığında gülümsedi Jeongin. Görevini başarılı bir şekilde tamamlamıştı.
~~~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bebek kuzenimin suikastına maruz kaldım burnuma kafasını geçirdi çok pis beynim zonkluyor şu an kıt diye bir ses geldı kırıldı sandım 😿
