𝐔𝐧𝐭𝐨𝐮𝐜𝐡𝐚𝐛𝐥𝐞

𝟎𝟏 | 𝐍𝐞𝐰 𝐁𝐞𝐠𝐢𝐧𝐧𝐢𝐧𝐠𝐬

• V A L E R I E •

20 jaar later

De regen komt met bakken uit de hemel waardoor de straten van Atlanta bijna blank komen te staan. Het giet zelfs zo hard dat het verkeer langzamer rijd dan normaal.

Grote regendruppels tikken hard op het dak van de taxi waardoor ik weet dat ik compleet doorweekt zal zijn zodra ik één stap naar buiten zet.

Daar gaat mijn zorgvuldig in model gebrachte haar en make-up.

Ik kan toch niet kletsnat aankomen bij een sollicitatiegesprek? Daarvoor hangt er teveel van af. Als ik deze baan kan binnenhalen, dan zou dat een hele hoop stress en ellende wegnemen — voor nu in ieder geval.

Ik kan niet wachten om eindelijk weer fatsoenlijk boodschappen te doen en niet elke avond een goedkoop pakje noedels naar binnen werken die nergens naar smaakt en nauwelijks vult.

'Dame?' Ik schrik op uit mijn gedachten als ik merk dat de taxichauffeur mijn aandacht probeert te trekken. 'We zijn er.'

Verrast kijk ik naar buiten waar ik recht tegen een enorme wolkenkrabber opkijk. Blijkbaar was ik zo diep in gedachten dat ik niet eens doorhad dat we al aan de andere kant van de stad waren beland.

Met pijn in mijn hart geef ik de taxichauffeur een tientje.

Shit. Nu heb ik enkel nog een twintigje over en daar moet ik mijn boodschappen voor de hele week mee betalen.

Ik zou de metro hebben genomen als het niet zo hard stond te gieten. Nu lijkt dit verspeeld geld aangezien ik nu alsnog natgeregend ga worden.

Stomkop.

Ik neem een flinke teug adem alsof ik op het punt sta het wereldrecord hardlopen te verbreken en vlieg dan de taxi uit.

Ik race naar binnen zonder echt op te letten waar ik nou loop waardoor ik recht tegen iets aan knal.

Of eerder, tegen iemand op knal.

Ik wankel iets, maar weet zowaar te blijven staan. Alleen klinkt daar het het onmiskenbare geluid bij van stof dat scheurt.

O, God. Nee hé...

'Kijk uit waar je loopt,' snauwt de man waar ik zojuist tegenaan geknald ben.

'Kijk zelf uit waar je loopt,' snauw ik terug.

Ik weet dat dit honderd procent mijn schuld is, maar denk maar niet dat ik me ga verontschuldigen als iemand zo snauwerig tegen me doet.

Boos kijk ik op naar de man die voor me staat.

O, wow...

Deze man zou heel wat hoofden kunnen laten draaien, en iets zegt me dat dat ook gebeurd overal waar hij gaat.

Niet alleen heeft hij een atletisch lichaam waar je haast meteen van wilt kwijlen, maar hij heeft iets — een soort vibe om zich heen hangen die hem heel intimiderend laat overkomen.

Ondanks dat hij gestoken is in een diepblauw maatpak, straalt de ruigheid van hem af. Daar helpen de paar bruingroene ogen die momenteel met pure haat op me neerkijken, niet echt aan mee.

Waarom haat hij me? Enkel omdat ik per ongeluk tegen hem ben op gebotst?

Ik probeer hem niet recht aan te kijken, want dat zorgt er alleen maar voor dat ik vieze gedachtes krijg.

Jezus. Het is echt al veel te lang dat ik seks heb gehad als ik nu al begin te fantaseren over een man die me enkel met haat kan aanstaren.

Mijn blik glijd over zijn gitzwarte haar dat ietwat warrig zit, waarschijnlijk door onze aanvaring van zojuist. Van mij mag hij zijn haar wel zo laten; het maakt hem des te sexier. Net zo sexy als de scherpe kaaklijn die verborgen gaat onder een stoppelbaardje.