𝐔𝐧𝐭𝐨𝐮𝐜𝐡𝐚𝐛𝐥𝐞

𝟎𝟑 | 𝐁𝐢𝐭𝐞 𝐌𝐞

• V A L E R I E •

Ik staar naar het beeldscherm van de iMac die op mijn bureau staat, niet goed wetend wat ik nu moet doen.

Ik ben hier door een van mijn nieuwe collega's naartoe gebracht, maar Zoe, de knappe roodharige vrouw, liet me na twee tellen alweer alleen zonder me ook maar iets specifieks uit te leggen.

Haar excuus was dat ze weer terug moest naar haar eigen afdeling. Of dat echt zo is weet ik niet, want de blikken die ze me zijlings toewerp op weg hierheen, waren alles behalve vriendelijk.

Ik draai mijn hoofd opzij naar het lege bureau dat een paar meter van de mijne staat.

Die behoort toe aan de assistent van Spencer. Beiden zijn er niet, vanwege een afspraak die Spencer buiten de deur heeft. Zijn assistent moet ik nog ontmoeten en ik kan alleen maar hopen dat ik een beetje met diegene kan opschieten.

Op een paar uitzonderingen na, is iedereen binnen dit bedrijf zo stijfjes en afstandelijk. Misschien komt het omdat ik nieuw ben en dat ze nog aan mijn komst moeten wennen. Dat hoop ik maar.

Voordat Spencer naar zijn afspraak was gegaan, had hij me deze ochtend bij de algemene team vergadering voorgesteld aan mijn nieuwe collega's.

Ondanks dat ik altijd zelfverzekerd overkom, was ik dit keer toch een tikkeltje nerveus. Nieuwe mensen ontmoeten is nooit mijn sterkste punt. Ik ben altijd op mezelf geweest en voor overduidelijke redenen.

Één pluspunt is dat ik mijn nieuwe baas nog niet heb ontmoet. Volgens Spencer zal zijn broer pas begin van de middag naar kantoor komen, dus heb ik nog even om me daarop voor te bereiden.

Ik weet vrijwel niks over hem. Het is duidelijk dat Spencer het gezicht van Hayes Enterprises is, want op internet kon ik maar weinig informatie vinden over mijn nieuwe baas.

Ik hoop toch zo dat Spencer het gedrag van zijn broer heeft aangedikt en dat hij eigenlijk best meevalt.

Een aantal vrouwelijke collega's hadden me tijdens de vergadering — nadat ze te horen hadden gekregen dat ik de nieuwe secretaresse ben van die andere CEO —, al toegefluisterd dat ik geluk heb dat ik voor zo'n knappe baas mag werken. Ik meende zelfs jaloezie te bespeuren bij sommigen. Dat had me compleet overrompeld.

Voor zover het knappe uiterlijk van mijn nieuwe baas gaat, moet ik maar vertrouwen op mijn collega's. De enige foto's die ik online van hem had gevonden, waren van de paparazzi en zelfs die waren nooit van zijn hele gezicht.

In de media wordt hij bestempeld als een kille en berekenende playboy miljonair. Blijkbaar is dat een magneet voor vrouwen, als je afgaat op de zwijmel reacties zodra zijn naam ook maar één keer valt.

Voor mij is deze baan slechts een bron van inkomsten, zodat ik een beetje een normaal kan leiden.

Meer niet.

Dus waarom sommige vrouwen jaloers zijn en me vertellen dat ik geluk heb dat ik voor deze man mag werken, snap ik niet helemaal.

Ik ben hier net als ieder ander om te werken. Dat is, als ik het langer dan twee maanden volhou.

'Valerie?' klinkt een stem opeens.

Ik kijk op en zie dat er een jonge vrouw de ruimte binnenloopt. Ze is belachelijk knap, haar blonde haar is perfect gestyled en ze lijkt het toppunt van elegante op de manier waarop ze loopt en hoe ze gekleed is, in wat overduidelijk dure merkkleding is.

Een brede glimlach speelt om haar mondhoeken als ze voor mijn bureau halt houdt.

'Ik wilde me na de vergadering al voorstellen, maar je was zo snel vertrokken,' zegt ze nog altijd glimlachend en steekt haar hand naar me uit. 'Ik ben Charlotte. Ik werk op de marketing afdeling.'