𝐔𝐧𝐭𝐨𝐮𝐜𝐡𝐚𝐛𝐥𝐞

𝟎𝟒 | 𝐂𝐚𝐮𝐠𝐡𝐭 𝐢𝐧 𝐅𝐫𝐮𝐬𝐭𝐫𝐚𝐭𝐢𝐨𝐧

• C A M E R O N •

Mijn vuisten komen hard tegen de bokszak aan. Bij elke klap die ik uitdeel voel ik frustratie door me heen gaan — frustratie die ik heb vanwege één persoon.

Valerie Davis.

Die meid maakt me knettergek en dat is een record voor iemand die nog geen dag mijn secretaresse is.

Normaal ben ík degene die het bloed onder hun gemanicuurde nagels vandaan weet te krijgen, maar deze lijkt niet zo makkelijk te zijn als de anderen. Maar dan heeft ze aan mij een verkeerde, want ik deins nooit terug van een goed gevecht.

Mijn knokkels beginnen inmiddels al rood te worden, maar ik blijf doorgaan — alles om er maar voor te zorgen dat ik rustiger wordt. Of om te voorkomen dat ik naar een drankfles grijp.

De deur van de gym gaat open. Ik besteed er echter geen aandacht aan, zelfs al is het ver na sluitingstijd en ben ik, naast mijn bodyguard Branson, de enige die hier nog aanwezig is.

Tenminste, dat was zo tot twee tellen geleden.

Ik weet maar al te goed wie er nu binnen komt lopen. Hij heeft immers een van twee sleutels van de gym: mede-eigenaar en mijn beste vriend, Alexander Sherwood — maar iedereen noemt hem Alex.

De andere eigenaar ben ik.

Een aantal jaar geleden heb ik deze gym ontdekt in een middenstandswijk, in Downtown Atlanta. Sindsdien breng ik al mijn vrije tijd hier door.

Ruim twee jaar geleden besloot ik de gym over te kopen van de vorige eigenaar, een oude en norse Mexicaan die financieel kopje onder dreigde vanwege de leegloop in de gym.

Als multimiljonair heb ik de middelen om dat te doen. En aangezien Alex net als ik hier kwam om stoom af te blazen en hij me praktisch smeekte om deel uit te maken hiervan, besloot ik met hem in business te gaan.

Achteraf blijkt dat de beste beslissing te zijn geweest.

Alex runt nu deze plek, nadat hij zijn carrière als rechercheur voor de Atlanta PD had opgegeven vanwege zijn gezin — iets met dat hij zijn leven niet langer meer wilde riskeren nu hij een gezin heeft.

Ik vind het allemaal prima. Door de jaren heen ben ik toch meer een stille partner geworden.

Mijn werk bij mijn familiebedrijf houd me immers al bijna 24/7 bezig. Als ik daarbij ook nog deze gym zou moeten runnen, dan zou ik helemaal geen vrije tijd meer over hebben. En ik heb vrije tijd nodig, mede om stoom af te blazen en om ervoor te zorgen dat ik niet weer in een neerwaartse spiraal terecht kom.

Of beter gezegd: niet nog verder naar beneden dwaal in die spiraal dan ik nu al doe.

Na de overname hebben Alex en ik deze plek laten opknappen en inmiddels is het weer een populaire plek geworden. Tot nu toe heeft mijn investering in deze gym dus goed uitgepakt.

Vanuit mijn ooghoek zie ik Alex de boksring naderen. Ik blijf stug met mijn vuisten tegen de bokszak rammen en besteed geen aandacht aan hem.

Alex leunt met zijn armen op het zwarte touw waarbij ik zijn blik op me voel branden. Zwijgend kijkt hij toe.

Tegen de tijd dat ik voel dat mijn armen het niet veel langer meer aankunnen om in dit moordende tempo door te gaan, is mijn irritatie naar mijn maat toegenomen.

Ik ben hier nou juist naartoe gekomen om mijn irritatie te laten verdwijnen.

Fuck dit.

Ik stomp nog een keer hard tegen de bokszak voordat ik de handdoek van de vloer grijp. Hijgend veeg ik het zweet in mijn nek af en werp ondertussen een dodelijke blik op Alex.