𝐔𝐧𝐭𝐨𝐮𝐜𝐡𝐚𝐛𝐥𝐞

𝟐𝟐 | 𝐁𝐚𝐝 𝐁𝐨𝐲𝐬 𝐁𝐫𝐢𝐧𝐠 𝐇𝐞𝐚𝐯𝐞𝐧

• V A L E R I E •

Dit is de eerste keer dat ik niet kon wachten om naar kantoor te gaan. Er fladderen vlinders rond in mijn buik en ik heb het gevoel dat ik al sinds gisteravond in een roze bubbel zit.

Het enige wat nu mist, is de man die verantwoordelijk is voor mijn opperbeste stemming.

Ik zet mijn handtas neer op mijn bureau en hang mijn dunne zomerjas — die ik eigenlijk helemaal niet nodig had op dit vroege uur omdat het nu al drukkend warm is — op aan de kapstok.

Gelukkig is er hierbinnen airconditioning, dus hoeft niemand in dit kantoor vandaag weg te zweten.

Dat is het weer hier in Atlanta; de ene keer staat het te gieten, dan is het ineens ijzig koud en vervolgens voelt het alsof je staat te smelten.

Ik loop het nog donkere kantoor van Cameron in en begin aan mijn dagelijkse ochtendroutine.

Ik trek de jaloezieën voor de metershoge ramen omhoog zodat er in één klap een straal zonlicht binnen komt, en loop vervolgens naar het bureau om de iMac alvast aan te zetten. Zodra ik daarmee klaar ben, verlaat ik het kantoor weer en neem plaats achter mijn eigen bureau.

Aan mijn rechterzijde is het nog rustig. Zowel Spencer als Marcus zijn er nog niet, maar er staat me iets bij dat Spencer deze dag begint met een afspraak buiten de deur.

Ik heb mijn eigen iMac opgestart en ben net de nu al volle mailbox aan het doorspitten als de bekende Ping! van de lift mijn aandacht trekt.

The man of the hour stapt uit de lift. Hij begroet Gina, de receptioniste, met een knikje én een glimlach — iets wat ik hem tot nu toe nog nooit heb zien doen —, voor hij zijn koers hierheen zet. Zijn blik vestigt zich meteen op mij, waarbij zijn mondhoeken in een scheve grijns trekken en zijn donkere ogen me bijna lijken te doorboren.

Hoe is dit eerlijk? Hm? Na ons verhitte moment in de lift gisteravond, zou je toch denken dat hij nu weet wat hij bij me teweeg brengt.

En waarom moet hij er weer zo woest aantrekkelijk uitzien in zijn donkere pantalon en witte overhemd waarvan er meer knoopjes bovenaan los staan dan goed is voor mijn hart.

Met stem klinkt dan ook opvallend hees als hij mijn bureau bereikt. 'Mr. Hayes.'

'Miss Davis,' zegt hij geamuseerd voordat zijn blik én toon serieus worden. 'Kan je mij volgen? En neem het Saunders-dossier met je mee, alsjeblieft.'

Tikkeltje verbaasd door zijn verzoek kijk ik hem na als hij zijn kantoor inloopt. Snel sta ik op en haal het desbetreffende dossier uit de archiefkast achter mijn bureau, voordat ik Cameron zijn kantoor in volg.

Ietwat ongemakkelijk blijf ik in de deuropening staan. Blijkbaar heeft Cameron door dat ik aan het treuzelen ben, zelfs al staat hij met zijn rug naar me toe en is hij druk op zijn telefoon aan het typen.

'Kom verder en sluit de deur achter je.'

Braaf doe ik wat hij zegt. Zodra ik de deur heb dichtgedaan, draai ik me weer om. Hij blijkt al recht voor me te staan.

Is hij een ninja of zo? Hoe kan een grote vent als hij zo geruisloos zijn?

Zijn serieuze blik vervaagd zodra zijn mondhoeken omhoog krullen in een wederom scheve en zéér sexy grijns.