𝐔𝐧𝐭𝐨𝐮𝐜𝐡𝐚𝐛𝐥𝐞

𝟎𝟖 | 𝐅𝐞𝐥𝐥 𝐎𝐟𝐟 𝐓𝐡𝐞 𝐖𝐚𝐠𝐨𝐧

• C A M E R O N •

Mijn hoofd bonkt als een gek, alsof iemand er een drilboor tegenaan houdt. Daardoor weet ik meteen wat voor grote fout ik heb gemaakt.

Met mijn hand tegen mijn voorhoofd gedrukt, duw ik mezelf omhoog. Het duurt een paar tellen voor ik me realiseer dat ik niet thuis ben, maar in het appartement van mijn zusje.

Alleen is zij niet degene die onderuitgezakt in de grote fauteuil tegenover me zit.

'Goh, hij is er weer hoor.'

'Rot toch op,' snauw ik tegen mijn broer, die me met één blik duidelijk maakt dat hij teleurgesteld in me is.

'Graag gedaan, hoor,' mompelt Spencer en veegt de slaap uit zijn ogen als hij rechtop gaat zitten. 'Jezus man, dit wordt met het jaar erger. Je moet hulp zoeken, erover praten.'

'Waarom zou ik?' Ik zucht verslagen. 'Daar krijg ik haar niet mee terug.'

Spencer's gezicht vertrekt. 'Cam...'

'Niet nu,' mompel ik.

Het is immers niet voor niks dat ik gisteren naar de fles heb gegrepen.

'Goedemorgen.'

Mijn hoofd schiet omhoog bij het horen van de bekende vrouwelijke stem.

Daardoor neemt het bonzende gevoel in mijn hoofd nog meer toe. Of dat aan de kater ligt, of aan de vrouw die net de woonkamer binnenloopt, is nog maar de vraag.

'Hé, Valerie,' begroet Spencer haar.

Ik klem mijn kaken op elkaar. 'Wat de fuck doet zij nou weer hier?'

'Dat vroeg je vannacht ook al toen je hier straalbezopen stond,' snauwt Charlotte, die eveneens de woonkamer in komt lopen. 'Val is hier omdat we huisgenoten zijn.'

'Je laat haar in je appartement wonen?!' grom ik tegen Charlotte, en weer word ik afgestraft door een stekende pijn in mijn hoofd.

Hangovers zijn een bitch.

'Hé, het is mijn appartement dus ík bepaal wat ik ermee doe. En als je Val's oude appartement zag, dan snap je waarom ze hier moest komen wonen.'

Valerie's wangen kleuren rood van schaamte.

'Oh, sorry Val,' zegt Charlotte meteen. 'Ik wilde je niet ongemakkelijk laten voelen. Maar jij moet toch ook toegeven dat die plek vreselijk was.'

'Ja...' zegt ze, maar ontwijkt al onze blikken waarna ze snel de keuken induikt.

Vanaf hier heb ik zicht op de keuken, dus blijf ik al haar bewegingen volgen terwijl ze wat spullen uit de koelkast haalt.

Spencer staat op en rekt zich uit. 'Jullie kunnen na het eten wel met mij meerijden naar kantoor,' zegt hij, hard genoeg zodat Valerie het ook kan horen.

Ze houdt zich echter stil, wat je niet van mijn zusje kan zeggen. 'Thanks, big bro. Dat scheelt Val en mij weer een taxiritje.'

'Daarover gesproken: wanneer kan je je auto weer ophalen bij de garage?'

'Morgen, godzijdank.'

Ik luister niet langer naar mijn broer en zusje, maar focus me op Valerie die nog altijd druk is in de keuken. Of tenminste doet alsof ze druk is.

Ik gok dat ze expres afstand houdt van ons. Met name van mij.

Daar kan ik niet echt rouwig om zijn. Die meid drijft me tot waanzin, in iedere zin van het woord.

Ik maak mijn blik los van haar los en leun voorover, mijn ellebogen rustend op mijn bovenbenen.

'Bro, rij je ook mee?' vraagt Spencer aan mij.