𝐔𝐧𝐭𝐨𝐮𝐜𝐡𝐚𝐛𝐥𝐞

𝟎𝟐 | 𝐌𝐲 𝐈𝐝𝐞𝐧𝐭𝐢𝐭𝐲

• V A L E R I E •

Na de rollercoaster die ik vandaag heb beleefd, ben ik wel toe aan een beetje rust. Het moment dat ik de deur van mijn appartement binnenloop, schop ik dan ook mijn hoge hakken uit.

Ik zet mijn tas op de kleine ontbijtbar van mijn krakkemikkige keuken, waar ik eveneens het stapeltje post op neergooi. Ik hoef niet eens te kijken om te weten dat de meesten daarvan rekeningen zijn — rekeningen waarvan ik grotendeels achterloop met betalen.

Maar dankzij Spencer Hayes zal ik de komende tijd een aantal van die rekeningen kunnen gaan betalen. En het beste van alles, is dat ik weer normaal eten kan gaan kopen.

Dag goedkope noedels, hallo verse pasta's.

Dat is, als ik mijn baan langer dan twee maanden kan vasthouden, wat volgens Spencer nog een heel opgave kan gaan worden met mijn nieuwe baas.

Maar dat is voor latere zorg.

Op blote voeten doorkruis ik mijn kleine appartement en verdwijn de slaapkamer in. Meteen loop ik naar de rechterkant van mijn bed en til het matras iets op, genoeg om mijn hand ertussen te brengen. Zodra mijn vingers het koude metaal voelen, gaat er een golf van opluchting door me heen.

Het ligt er nog.

Het is automatisme geworden om meteen bij thuiskomst te checken of mijn pistool nog altijd veilig onder het matras ligt. Helaas is die routine nodig om me enigszins een gevoel van veiligheid te geven, net als dat ik elke minuut van de dag op mijn hoede moet zijn.

Vanaf mijn achttiende loop ik al met een wapen rond en heb sindsdien nooit meer zonder een kunnen leven, simpelweg omdat ik het nodig heb om mezelf te beschermen. Hij zit immers nog altijd achter me aan en ik weet dat hij me niet met rust zal laten voordat hij zijn wraak heeft gekregen.

Met de bevestiging dat mijn vuurwapen nog altijd op dezelfde plek ligt waar ik het heb achtergelaten, kleed ik me volledig uit en trek een badjas aan.

Ik loop de badkamer in waar ik de douche aanzet en leun tegen de wastafel aan terwijl ik wacht tot het water warm wordt. Mijn gedachten dwalen meteen af naar de periode die me tot op heden 's nachts nog altijd wakker houd.

Of beter gezegd: naar de dag dat mijn leven voor altijd is veranderd.

Het geluid van mijn smeekbedes en mijn gegil toen ik besefte dat ik de strijd niet zou winnen, achtervolgen me nog altijd.

Maar hetgeen wat me het meest angst aanjaagt, wat me 's nachts wakker houdt en waarom ik een wapen dicht bij me hou, is zijn stem.

Die scherpe, dwingende stem waarmee hij me afstrafte als ik in zijn ogen weer eens iets fout had gedaan, of wanneer ik me teveel verzette als hij zich weer eens aan me opdrong.

Een jaar lang had ik alle ellende doorstaan. Tot die ene bewuste dag.

Ik was klaar met de familie Torres die me als grof vuil hadden behandeld toen ze mij als pleegkind in hun huis hadden opgenomen. En bovenal was ik klaar met Julian Torres, de man die zich een jaar lang mijn pleegbroer kon noemen.

Op die ene zomerse dag besloot ik dat ik meer dan genoeg te voortduren had gekregen van de familie Torres; de vernedering dat ze me als slaaf gebruikte, de mishandeling die ze me lieten doorstaan en bovenal het misbruik die ik van Julian te voortduren kreeg.

Destijds was ik al bijna achttien, wat zou betekenen dat ik zo goed als uit het pleegsysteem uit zijn. Waarom zou ik dan nog die laatste paar weken in dat soort onmenselijke condities verder leven? Op dat punt was ik al zo goed als mentaal gebroken, dus meer schade konden de Torres' niet aanrichten.