𝐔𝐧𝐭𝐨𝐮𝐜𝐡𝐚𝐛𝐥𝐞

𝟎𝟕 | 𝐑𝐞𝐚𝐥 𝐍𝐢𝐠𝐡𝐭𝐦𝐚𝐫𝐞

• V A L E R I E •

'...ik zal je vinden, bitch, en als ik dat doe, dan zou je wensen dat je hier je laatste adem had uitgeblazen.'

'Nee...'

'...je zult elke minuut van de dag over de schouder kijken, zoekend naar een teken van mij. Ik zal je dag en nacht opjagen en je —'

'NEE!'

Met een ruk schiet ik overeind, mijn ogen groot van angst. De lakens liggen verfrommeld op het bed en mijn shirt klampt aan mijn lichaam vast van de angstzweet.

Uit alle macht probeer ik mijn razende hart weer onder controle te krijgen.

Het was een nachtmerrie, meer niet. Je bent veilig.

Ik blijf die woorden tegen mezelf herhalen totdat ik langzaamaan rustig begin te worden.

Nu mijn ademhaling en hart weer in hun normale ritme hebben, sla ik het laken van me af en ga ik op de rand van het bed zitten. Mijn hand gaat meteen onder het matras waar ik al snel het koele metaal van het pistool voel.

Een beverige zucht ontsnapt mijn mond.

Ik ben veilig hier, vertel ik mezelf nogmaals en sta dan op.

Ik trek het vochtige shirt over mijn hoofd en gooi die neer op de grond voor ik de linnen kamerjas van de stoel afpak. Ik merk dat mijn handen nog altijd licht trillen als ik de korte kamerjas aantrek.

Met een diepe zucht leg ik een knoop in het ceintuur en voel mezelf ondertussen nog iets kalmer worden.

Terwijl ik de slaap nog uit mijn ogen wrijf, loop ik de slaapkamer uit en maak mijn weg naar de keuken. Alleen, krijg ik daar wederom de schrik van mijn leven.

De angstige gil is mijn mond al uit voor ik er zelf erg in heb. Met mijn hand tegen mijn borstkas aangedrukt staar ik naar de persoon die een paar meter voor me staat.

'Oh my God,' piep ik angstig.

'Jezus,' zegt de indringer op hetzelfde moment.

Die stem. Die lichaamsbouw. Het kan niet missen...

'W-wat doe jij hier?' stamel ik, nog half bijkomend van de schrik.

Zelfs in het zwakke zilveren licht van de maan die de keuken binnen schijnt, zie ik zijn geïrriteerde blik nog.

Wat de fuck doet Cameron Hayes hier?!

'De vraag is wat jij hier doet,' snauwt mijn baas me toe.

Ik open mijn mond om iets te zeggen als me ineens opvalt hoe hij praat. Nu ik hem eens goed bekijk — voor zover dat kan in dit zwakke licht — merk ik nog meer dingen op.

Is hij... dronken?

Gehaaste voetstappen komen onze richting op maar ik kan enkel Cameron aanstaren. Het licht springt aan in de keuken nu Charlotte is afgekomen op alle commotie.

'Wat is er aan de hand?!'

Ik wijs enkel in de richting van mijn baas.

Charlotte volgt mijn wijzende vinger en slaakt een diepe zucht. 'Wat de fuck doe jij hier?'

Cameron lijkt geen aandacht meer voor ons te hebben aangezien hij te druk bezig is om zich vast te houden aan het kookeiland zodat hij kan blijven staan.

Hij is overduidelijk dronken.

Nu ik weer enigszins kalm ben, flap ik het eerste eruit wat ik kan bedenken over het feit waarom Cameron hier is.