𝐔𝐧𝐭𝐨𝐮𝐜𝐡𝐚𝐛𝐥𝐞

𝟏𝟏 | 𝐂𝐨𝐟𝐟𝐞𝐞 𝐆𝐢𝐫𝐥

• C A M E R O N •

Ik gooi mijn pen op het bureau en leun vermoeid achterover. Buiten mijn kantoor hoor ik het getik van een toetsenbord. Dat kan enkel van Valerie afkomen, aangezien wij zo'n beetje de enigen op kantoor zijn.

Toen ze een uur geleden op kantoor aankwam, zag ze eruit alsof ze vannacht niet veel had geslapen, en dat komt denk ik niet enkel door het avondje uit. En nu trek ik haar ook nog mee in een werkweekend.

Na wat er gisteravond in de steeg bij LUX is gebeurd, zou ik haar eigenlijk een vrij weekend moeten gunnen, maar ik heb iemand nodig die me kan helpen met de Archer presentatie straks.

Ik sta op en loop naar de deur van mijn kantoor toe, als ik ineens een bekende stem hoor.

'Dus jij bent de dame die de grote boze wolf in het gereel kan houden, hm?'

Met over elkaar geslagen armen leun ik met mijn schouder tegen de deurpost en kijk naar Valerie die met een gekanteld hoofd naar de man kijkt die voor haar bureau staat.

Mijn mondhoeken kruipen een fractie omhoog. 'Serieus, pa?'

Valerie schiet meteen uit haar stoel zodra ze doorheeft wie er voor haar staat. 'Mr. Hayes!'

Mijn vader lijkt dit zelf ook uiterst vermakelijk te vinden. 'Miss...?'

'D-Davis,' antwoord ze hakkelend, maar herstelt zich daarna razendsnel en steekt beleefd haar hand uit. 'Valerie Davis, meneer.'

'Ik had al zo'n vermoeden,' lacht hij als hij haar hand schudt. 'Wat fijn je eindelijk in het echt te ontmoeten. Spencer spreekt vol lof over je.'

'Toch nog één baas die tevreden met me is.' Terwijl ze dit zegt, werpt Valerie me een veelzeggende blik toe over haar schouder.

Mijn vader schiet in de lach. 'Ik mag haar.'

Ik rol mijn ogen maar kan met moeite een grijns onderdrukken.

Ja, ik mag haar ook. Een heel klein beetje dan.

'Ik weet dat ik hier onaangekondigd ben,' zegt mijn vader als hij naar me toeloopt. 'Maar je hebt vast wel een paar minuten de tijd voor die ouwe van je.'

'Je hebt geluk, ouwe. Ik kan wel een paar minuten voor je vrijmaken.'

Eerlijk gezegd is mijn vaders komst een welkome afleiding van al het werk dat nog op me ligt te wachten. 

'Goh, hoe grootmoedig van je,' zegt hij sarcastisch.

Valerie probeert haar lach te verbergen achter een kuchje, maar ik heb haar mondhoeken al omhoog zien gaan.

Ik merk dat ik steeds meer aan haar aanwezigheid begin te wennen, ook al irriteert ze me nog altijd mateloos met haar bijdehante gedrag.

Al is gewenning zelfs te mild om te omschrijven wat ik in haar aanwezigheid voel. Ze intrigeert me, daagt me uit zoals niemand dat kan en zorgt er zelfs voor dat ik afgeleid raak wanneer ze langsloopt.

Gisteravond in LUX voelde ik zelfs een lichte teleurstelling dat ík niet degene was die met haar het avontuurtje in de toiletten had beleefd.

Dat verward me enorm, want tot nu toe is mijn relatie met mijn secretaresses—en vrouwen in het algemeen—altijd oppervlakkig geweest. Een hete nacht samen doorbrengen? Prima. Maar meer dan dat is uit den boze, en is ook iets waarvoor ik me ten alle tijden afscherm.

Dus waarom is juist zíj degene die gevoelens bij me naar boven brengt, die ik al jaren diep heb weggestopt en waarvan ik zelfs dacht ze niet meer te hebben.