𝐔𝐧𝐭𝐨𝐮𝐜𝐡𝐚𝐛𝐥𝐞

𝟐𝟒 | 𝐁𝐫𝐞𝐚𝐤𝐢𝐧𝐠 𝐓𝐡𝐞 𝐍𝐞𝐰𝐬

• V A L E R I E •

Nora staart me met grote ogen aan en Wesley lijkt ineens wat bleekjes te zijn.

Ik weet niet wanneer ik Camerons hand heb vastgepakt tijdens de onthulling aan zijn ouders, maar die zit ik nu zo'n beetje fijn te knijpen van de zenuwen.

Hij geeft echter geen krimp en strijkt met zijn duim over mijn hand in een poging me rustig te houden.

Ik ben zo blij dat hij nu naast me zit. De afgunst die we in het begin voor elkaar hadden, is nu in geen velden of wegen te bekennen. Nu weet hij me te kalmeren met een simpele aanraking en geeft me zelfs het gevoel dat ik geliefd ben.

Wie had dat een paar weken geleden kunnen denken?

Maar ondanks zijn kalmerende aanraking, zitten de zenuwen me hoog. Daar helpt de ijzige stilte die nu in de zitkamer hangt, ook niet echt aan mee.

De minuten tikken langzaam voorbij en uiteindelijk is Wesley de eerste die zich weet te herpakken na de bom die we hebben gedropt dat ik Anastasia Morgan ben.

'We dachten...' Wesley schraapt zijn keel. 'We dachten dat je dood was.'

Ik richt mijn ogen op mijn schoot en zeg nauwelijks hoorbaar: 'Het spijt me.'

'We wilden voor jou terugkomen nadat we Cameron hadden geadopteerd.'

Het duurt een paar tellen voor het tot me doordringt wat hij zegt. Verbaasd hef ik mijn hoofd en kijk de ouders van Cameron vol ongeloof aan. 'E-echt waar?'

Nora, die het nieuws nu enigszins verwerkt lijkt te hebben, mengt zich er ook in en glimlacht warm naar me. 'Ja, we wilden jullie allebei zo graag adopteren, maar omdat jij en Cameron geen broer en zus waren – wat maar goed is ook nu ik de blikken zie dat hij je geeft...'

Ik bloos hard onder haar woorden. Charlotte had dus gelijk dat het duidelijk aan ons is af te zien dat er iets tussen ons speelt.

'...konden we maar één van jullie tegelijk adopteren. En aangezien het adoptieproces zo lang duurt, konden we je pas veel later een aanvraag voor jou indienen. Tegen die tijd waren we al te laat.'

Ze wilden mij adopteren? Cameron én mij? Ze... ze wilden me deel laten uitmaken van hun warme nest?

Die realisatie zorgt ervoor dat ik tranen achter mijn ogen voel branden.

Jarenlang dacht ik dat niemand mij wilde hebben, dat ik een last was voor al die pleeggezinnen die mij tijdelijk onder hun dak namen. Maar Wesley en Nora vertellen me nu heel iets anders. Er waren wel degelijk mensen die mij wilden hebben — deze lieve, warmhartige mensen wilden míj.

'Toen we ontdekten dat het weeshuis was afgebrand en alle gegevens verdwenen waren, hebben we er een team van privédetectives op gezet,' gaat Wesley verder.

Hij pakt de hand van zijn vrouw vast die inmiddels met een tissue de hoeken van haar ogen door dept. Bij mezelf dreigen ook elk moment de sluizen open te gaan.

'We dachten dat je misschien al geadopteerd was in een fijn gezin, maar na weken van zoeken, vonden de detectives uiteindelijk een overlijdensakte. We waren er allemaal kapot van, maar Cameron weigerde te geloven dat het waar was.'

Ik word zo in beslag genomen door Wesley's verhaal dat ik nauwelijks doorheb dat Cameron zijn arm om mijn middel schuift en me dichter naar zich toetrekt.

'Hij huilde en schreeuwde dat we niet mochten opgeven omdat hij voelde dat je nog leefde. Maar we hadden het bewijs in handen, dus moesten we wel stoppen met zoeken.'

Nora neemt het van haar man over en praat met de emotie hoog in haar stem verder.

'Daarna veranderde Cameron volledig. Hij was niet langer de vrolijke jongen die we kenden. Hij sloot zich af van de buitenwereld en werd met de dag somberder. Dat resulteerde uiteindelijk in niet al te goede levens keuzes, maar gelukkig heeft hij het goede pad weer gevonden.' Ze glimlacht warm naar me. 'Nu jullie elkaar weer hebben gevonden, weet ik zeker dat we steeds meer van de oude Cameron terug gaan zien.'