𝐔𝐧𝐭𝐨𝐮𝐜𝐡𝐚𝐛𝐥𝐞

𝟏𝟖 | 𝐈𝐟 𝐎𝐧𝐥𝐲

• V A L E R I E •

Hij is het.
Hij is het echt.

Cameron Hayes is Charlie. Míjn Charlie. Het bewijs daarvoor heb ik in mijn handen.

Ik zit in kleermakerszit op mijn bed, met om me heen allerlei officiële documenten — bewijsmateriaal — die Arthur me heeft toegestuurd. Alles wat hij de afgelopen dagen heeft kunnen ontdekken over Cameron ligt nu verspreid over het bed.

Ik staar al minutenlang, of zelfs al uren — ik heb werkelijk geen besef van tijd meer —, naar de adoptie papieren met daarbij een foto van een jonge Cameron. Hij draagt dezelfde kleding als de dag dat hij het weeshuis verliet.

Het is hem. Daar is geen enkele twijfel meer over mogelijk.

Een traan rolt over mijn wang.

Hoe kan het dat hij zó extreem veranderd is? Vroeger was hij vrolijk, liefdevol en onzelfzuchtig. Nu is hij bitter. Zo ontzettend bitter.

Maar hij is en blijft Charlie.

Ik heb niet jarenlang naar hem gezocht om nu weg te lopen, zelfs al is hij 180 graden veranderd. Ik wil hem liever als mijn wrede baas, dan helemaal niet.

Met hetzelfde geldt leefde hij niet eens meer, dus ik mag mijn handen wel dichtknijpen dat hij gezond en wel is en dat hij weer terug is in mijn leven, zelfs al is dit wel het láátste wat ik me heb voorgesteld van onze hereniging.

Het is bijna een week geleden sinds we in Savannah waren bij de andere leden van de familie Hayes. Bijna een week sinds ik met mijn baas heb gezoend.

Dat ik met Charlie heb gezoend.

De eerste drie dagen heb ik hem niet gezien omdat ik vrijaf heb gekregen na dat bezoekje van dokter Jamie Mayfield. Al kan ik beter zeggen dat ik gedwongen werd om die dagen vrij te nemen.

Toen Selma van personeelszaken me maandagochtend in alle vroegte belde om me te laten weten dat mijn vrije dagen gewoon doorbetaald zouden worden, had ik verbaasd gereageerd.

Ik heb immers geen vrije dagen aangevraagd en was van plan om gewoon te gaan werken — zelfs met de waarschuwing van dokter Jamie in mijn achterhoofd dat ik rust moest nemen.

Maar Selma zei dat het allemaal geregeld was en wenste me beterschap toe waarna ze weer ophing.

Ik had nog een paar minuten verbaasd naar mijn telefoon zitten staren, me afvragend wie dit geregeld had. Het konden er maar twee zijn: Spencer of Charlotte — aangezien zij me bij thuiskomst meteen ging moederen, en om de vijf minuten vroeg of ik oké was.

Mokkend had ik de vrije dagen aangenomen, maar na drie dagen werd ik gillend gek van het niks doen en dus keerde ik halverwege de week weer teug naar kantoor.

Tot groot ongenoegen van zowel Charlotte als Spencer.

Een van die twee heeft er dus voor gezorgd dat ik thuis kwam te zitten, dat is me nu wel duidelijk.

Bij terugkomst heb ik geprobeerd me enkel te focussen op mijn werk en de omgang met Cameron strikt zakelijk gehouden. Iets waar hij moeiteloos in mee is gegaan.

Ik vertel mezelf dat, zolang we er niet over praten, er niks is voorgevallen.

Maar dat is wel gebeurd. Die zoen is wel degelijk gebeurd. En ik kan het maar niet uit mijn hoofd zetten.

Nu is mijn dilemma nog groter, want moet ik hem vertellen wie ik ben? Weet hij überhaupt nog wel wie ik ben? En wat gebeurd er als hij erachter komt dat ik het meisje ben die hij twintig jaar geleden moest achterlaten in het weeshuis?