𝐔𝐧𝐭𝐨𝐮𝐜𝐡𝐚𝐛𝐥𝐞

𝟎𝟓 | 𝐁𝐫𝐨𝐤𝐞𝐧 𝐚𝐧𝐝 𝐁𝐫𝐮𝐢𝐬𝐞𝐝

• V A L E R I E •

Na de bewogen eerste werkdag van gisteren — om nog maar te zwijgen over de aanvaringen met mijn nieuwe baas — dacht ik dat ik vandaag met een frisse start kon beginnen.

Ik had het mis. Flink mis.

De waarschuwingen die ik van iedereen had gekregen, blijken niet voor niks te zijn.

Cameron Hayes is meedogenloos.

De ochtend begon met een telefoontje van hem waarmee hij me wakker had gemaakt. Even was de schrik me om het hart geslagen omdat ik dacht dat ik te laat was, maar dat was gelukkig niet het geval.

Cameron had me gevraagd — nee, geeist om een uur eerder naar kantoor te komen omdat er belangrijke dingen te doen zouden zijn. Trouw had ik aan dat "verzoek" gedaan en zat ik een uur eerder dan gepland achter mijn bureau.

Het enige probleem; Mister Sexy Grumpy Pants hemzelf heeft me het hele uur op mijn bureaustoel laten zitten, zonder me enig werk te geven.

Kortom; ik heb een uur verspild aan niks doen.

Ik weet haast zeker dat hij me enkel eerder naar kantoor heeft laten komen om me dwars te zitten. Maar goed, ik ben wel het een en ander gewend, dus had ik heel wijs niet gereageerd op die arrogante, zelfvoldane grijns die om zijn mondhoeken speelde telkens hij langs me heenliep.

Als het nu alleen bij die flauwe grap was gebleven... maar helaas.

Cameron heeft me de hele dag al onzin taken gegeven, waardoor ik niet alleen het hele gebouw door heb moeten rennen, maar ook langs elke afdeling van het bedrijf ben geweest — van accounting tot personeelszaken. Daarmee heb ik zo'n beetje elke ruimte van dit gigantische gebouw gezien.

Zelfs nu, met nog twee uur werken te gaan, loop ik de benen onder mijn lijf vandaan voor mijn arrogante baas.

Ik loop een paar passen achter hem. Zelfs al zou ik niet op hoge hakken lopen, dan nog zou ik hem onmogelijk bij kunnen houden.

'Schiet een beetje op,' zegt hij kortaf.

Ik klem mijn kaken op elkaar om niet naar hem te gaan snauwen.

Het is gewoon weer het zoveelste monster waar je mee te maken hebt. Je kan dit, Val.

Abrupt houdt Cameron zijn pas in waardoor hij bijna tegen hem op knal.

Hij slaakt een diepe zucht alsof hij me daarmee duidelijk wil maken dat ik hem meer last geef, dan dat ik hem ervan verlos — wat simpelweg mijn baan inhoud.

Cameron draait zich naar me toe en staart met een onheilspellende blik op me neer, één die menig mens het loodje zou kunnen laten leggen als blikken konden doden.

Ik staar terug, zonder te blikken of blozen. Geen denken aan dat ik me zo makkelijk door hem laat intimideren.

Er lijken wel uren voorbij te tikken waarin we verwikkelend zijn in een intense staar-competitie.

Zonder iets te zeggen pakt hij ineens de zware doos uit mijn armen en draait zich weer om zodat hij zijn weg naar de grote vergaderzaal kan vervolgen.

Een beverige zucht ontsnapt mijn mond. God, dat was vreselijk intens.

Afgaande op de irritatie die ik net op zijn gezicht zag, lijkt Cameron mijn opstandigheid niet echt op prijs te stellen. Ik zie de bui al hangen dat ik met een paar dagen of slechts uren wordt ontslagen.

Met de ziel onder mijn arm volg ik mijn baas de vergaderzaal in.

Hij keurt me geen blik waardig, dus begin ik stilletjes met het klaarzetten van de spullen voor de vergadering die straks zal plaatsvinden.