𝐔𝐧𝐭𝐨𝐮𝐜𝐡𝐚𝐛𝐥𝐞

𝐏𝐫𝐨𝐥𝐨𝐠𝐮𝐞

• P R O L O O G •

Ik duw me nog dichter tegen de muur, wanhopig om niet ontdekt te worden. Mijn hart klopt sneller dan normaal en mijn ademhaling versneld als ik voetstappen mijn kant op hoor komen.

Ik leg mijn hand over mijn mond en hoop vurig dat mijn ademhaling niet te horen is.

Wees muisstil. Maak geen enkel geluid.

Zo ineens hoor ik de voetstappen niet meer en is het angstaanjagend stil geworden in de kamer.

Zou hij weg zijn? Ben ik ontsnapt?

Plotseling word het gordijn waar ik me achter had verstopt, met een ruk open getrokken.

'Ha! Ik win alweer!' juicht Charlie nu hij voor de tweede keer op rij mijn verstop plek heeft gevonden.

Ik grom en sla boos mijn armen over elkaar. 'Niet eerlijk. Jij speelt vals!'

Charlie slaat eveneens zijn armen over elkaar en steekt zijn kin in de lucht. 'Nietes.'

'Welles.'

'Nietes!'

'Welles!'

Ons gebekvecht wordt onderbroken door het geklap van handen.

'Oké, jullie twee, dat is genoeg,' zegt Mrs. Kendrick als ze de zitkamer in komt lopen en werpt ons beiden een strenge blik toe. 'En waarom spelen jullie niet buiten met de anderen?'

'Er zijn hier meer verstop plekken,' zegt Charlie tegen haar en pakt mijn hand vast waarmee hij gelijk onze ruzie van zojuist als sneeuw voor de zon laat verdwijnen. 'En ik wil alleen met Ana spelen.'

Mrs. Kendrick slaakt een zucht. 'Waarom proberen jullie niet vriendjes te worden met de andere kinderen? Als een van jullie weggaat, dan blijft de ander zonder vrienden achter.'

Charlie schud verwoed zijn hoofd. 'Dat zal niet gebeuren, want wij blijven altijd bij elkaar.'

Dit keer steek ik koppig mijn kin in de lucht. 'Ik ga niet weg zonder Charlie.'

'En ik niet zonder Ana,' verklaard mijn beste vriend waarna we elkaar glimlachend aankijken.

Het is een pact die we met elkaar hebben gesloten sinds we in dit weeshuis terecht zijn gekomen.

Charlie was hier al voordat ik kwam, maar vanaf het moment dat we elkaar leerden kennen, wisten we allebei dat we niet meer zonder de ander zouden kunnen.

Charlie is als een grote broer voor me nu ik niet langer meer mijn eigen familie heb.

Mijn familie is weg. Ze zijn doodgegaan in een auto-ongeluk en ik was de enige die het ongeluk had overleefd.

Omdat ik verder geen naaste familie heb (mijn enige tante wil me niet hebben, want die reist liever alleen de hele wereld over) ben ik in dit weeshuis beland.

Ik mis mijn ouders en broer heel erg maar nu ik Charlie heb, voelt het alsof ik onoverwinnelijk ben. Zolang hij maar bij me is.

Mrs. Kendrick schenkt ons een droevige glimlach. 'Zo werkt het helaas niet.'

Ik sla mijn ogen neer en frunnik aan de zoom van mijn T-shirt.

Als ik Charlie ook nog kwijt zal raken, dan blijf ik helemaal alleen over. Misschien kan ik hem overhalen om samen weg te lopen. Als zevenjarig meisje kan ik niet alleen voor mezelf zorgen, maar Charlie is al negen en hij is groot en sterk, dus met z'n tweeën zullen we het vast wel redden.

Maar Mrs. Kendrick laat die droom aan diggelen vallen.

'Lieverd,' zegt ze tegen Charlie. 'Herinner je je die lieve mensen nog met wie je vorige week hebt gepraat? Degenen die je een chocoladereep hadden gegeven waarvan ik weet dat je die stiekem met Ana hebt opgegeten?'