𝐔𝐧𝐭𝐨𝐮𝐜𝐡𝐚𝐛𝐥𝐞

𝟑𝟎 | 𝐏𝐚𝐢𝐧 𝐚𝐧𝐝 𝐌𝐢𝐬𝐞𝐫𝐲

• V A L E R I E •

De afgelopen uren heb ik me zitten opvreten. Sinds Cameron het hotel had verlaten voor zijn bespreking, bleef het ijzig stil.

Hij had gezegd dat de vergadering wel vier uur kon duren, dus toen ik na mijn gezellige koffiedate met Arthur terug kwam in onze suite en Cameron er nog niet was, had ik er nog niks van gedacht.

Maar die vier uur werd vijf uur, en vijf werd uiteindelijk acht.

Ik had hem berichtjes gestuurd en meerdere keren geprobeerd te bellen. Zelfs zijn bodyguard Branson én het bedrijf met wie Cameron een bespreking had. Die lieten mij weten dat de vergadering al na drie uur was afgerond en dat zowel Cameron als Branson het gebouw hadden verlaten.

Ze leken wel van de aardbodem verdwenen te zijn.

Ik had urenlang in stress doorgebracht en was zelfs bang dat Julian er iets mee te maken zou hebben. Maar toen ik Arthur eerder die middag had gesproken, had hij me ervan verzekerd dat Julian ver van London verwijderd was, dus dat kon het ook niet zijn.

Pas tegen de nacht was Cameron de suite binnen komen wandelen. Zijn gezichtsuitdrukking was vlak en hij leek in zichzelf te zijn gekeerd. Ik had zo'n vermoeden dat hij weer naar de drankfles had gegrepen, want hij rook lichtelijk naar alchohol. Maar omdat hij zich niet dronken gedroeg, was het voor mij enkel gissen.

Sinds dat moment heeft hij nauwelijks nog een woord tegen me gezegd.

Ik verweet het maar aan de weinige slaap en stress die hij van het werk lijkt te hebben, maar nu we in het vliegtuig zitten en binnen enkele minuten aan de grond staan in Atlanta, begin ik toch te vermoeden dat er misschien wat meer speelt.

Telkens wanneer ik hem vraag of hij oké is, krijg ik een snauw naar mijn hoofd geslingerd. En als ik hem wat anders vraag, al gaat het om de meest normale dingen, dan reageert hij met korte antwoorden alsof hij gepikeerd op me is.

Ik neem me voor om bij thuiskomst eerst eens goed met hem te praten.

Charlotte had me eerder al laten weten dat ze het weekend bij haar ouders in Savannah zou doorbrengen, dus als Cameron straks besluit naar zijn eigen huis te gaan, zal ik het rijk voor me alleen hebben.

Bij het verlaten van het vliegveld stap ik samen met Cameron achterin de zilvergrijze Range Rover, met Branson achter het stuur.

De rit naar het appartement van Charlotte en mij wordt in ijzige stilte afgelegd. Af en toe werp ik een blik op Cameron maar hij staart enkel uit het raam, duidelijk diep in gedachten verzonken.

Wanneer Branson voor het appartementengebouw stopt, stapt hij uit de auto om mijn koffer uit de kofferbak te halen.

Ik reik naar de handgreep van het portier en merk dat Cameron geen aanstalten maakt om uit de auto te stappen.

Ik zucht. 'Je loopt zelfs niet met me mee naar boven?'

Voor het eerst sinds het verlaten van het vliegveld kijkt hij me aan, zelfs al ontwijkt hij mijn blik. 'Ik moet nog naar kantoor.'

Ik lach schamper. 'Dat is bullshit. Vergeet je soms wie jouw agenda beheert?'

Hij draait zijn hoofd van me weg en staart weer naar buiten.

Ik frons diep om zijn afstandelijke gedrag en kan mijn vinger er niet op leggen. Eerst kan hij geen genoeg van me krijgen en nu gedraagt hij zich zo afstandelijk. Er moet iets gebeurd zijn tijdens of na zijn bespreking.

Ik schuif over de achterbank naar hem toe en leg mijn hand op zijn onderarm. 'Wat is er aan de hand? Je bent al zo sinds je terugkwam van die vergadering in London. Is er iets gebeurd?'