𝐔𝐧𝐭𝐨𝐮𝐜𝐡𝐚𝐛𝐥𝐞

𝟎𝟗 | 𝐀𝐦𝐞𝐫𝐢𝐜𝐚'𝐬 𝐒𝐰𝐞𝐞𝐭𝐡𝐞𝐚𝐫𝐭

• V A L E R I E •

Nu ik Charlotte in mijn leven heb, lijk ik mezelf stukje bij beetje ook weer terug te vinden.

Het deel van mezelf dat ik zolang had weggestopt, hetgeen dat me vreugde kan brengen, komt dankzij haar weer bovendrijven.

Nadat ik Charlotte delen over mijn moeilijke jeugd had verteld, lijkt ze het sindsdien haar missie te hebben gemaakt om me écht te laten leven.

Dat brengt ons hier, op deze vrijdagavond, waar ik me aan het klaarmaken ben voor een avondje uit, waarvoor Charlotte me overgehaald heeft.

Het scheelt dat de Archer presentatie — waarvoor ik mijn vrije zaterdag heb moeten opgeven — pas laat in de middag is, dus kan ik vanavond hopelijk wat stress kwijtraken met een avondje uit. Dat is namelijk iets wat ik al bijna vier jaar niet heb gedaan. Of beter gezegd: niet heb kunnen doen.

Ik bekijk mezelf in de kamerspiegel die in mijn slaapkamer staat.

Het rood satijnen jurkje dat ik draag, valt strak om mijn lichaam waardoor al mijn rondingen tot z'n recht komen. Het is een mini-dress die slechts tot halverwege mijn bovenbenen reikt. De korte vlindermouwtjes draperen halverwege mijn bovenarmen en de diepe V-hals benadrukt mijn borsten extra goed.

Charlotte komt de slaapkamer binnenlopen en klapt verheugd in haar handen. 'Ik wist wel dat die je zou passen! Je ziet er super hot uit.'

Via de spiegel glimlach ik dankbaar naar haar, deels vanwege het compliment en deels omdat ze me dit jurkje heeft uitgeleend.

'Thanks, Lottie.'

'Hé, mijn familie noemt me ook altijd zo,' lacht ze en komt achter me staan. Haar ogen landen op mijn schouder, waardoor haar glimlach een fractie vervaagd. 'Hoe is dit gekomen?'

Mijn hand gaat automatisch naar mijn schouderblad, naar de plek die oneffenheden vertoont. 'Ik heb me ooit eens heel lelijk gestoten tegen een scherpe punt van een metalen kast,' lieg ik.

Ik kan haar moeilijk de echte reden gaan vertellen hoe ik aan dat litteken kom. Dat zou betekenen dat ik het deel van mijn tienerjaren moet gaan vertellen, waar ik juist voor op de vlucht ben.

'Ouch.' Ze richt haar blik weer op mijn spiegelbeeld en pakt mijn bovenarmen vast. 'Nou, je ziet er in elk geval prachtig uit. Wedden dat je vanavond niet alleen naar huis gaat.'

'Dat is waarschijnlijk waar, aangezien jij hier ook woont,' merk ik droogjes op.

Charlotte rolt haar ogen. 'Dat bedoelde ik niet en dat weet je dondersgoed. Trouwens, wie zegt dat ík vanavond naar huis ga?'

'Oh? Heb je wilde plannen?'

'Ik sta al veel te lang droog. Ik heb actie nodig.' Ze knipt in haar vingers en zegt uiterst serieus: 'Oké, nieuw plan; ik verlaat de club niet zonder een lekkere vent.'

Met opgetrokken wenkbrauw kijk ik haar aan via de spiegel, terwijl ik nauwelijks nog mijn lach kan bedwingen.

'Kijk niet zo naar me,' snuift ze. 'In tegenstelling tot wat sommigen denken, ben ik absoluut niet onschuldig en ik ben al helemaal niet Amerika's lievelingetje.'

Nee, ik ook niet.

Ik draai me naar haar om en bekijk haar outfit, bestaande uit een extreem laag uitgesneden en kort wit jurkje, met daaronder torenhoge glitter stiletto's.

'Het zou in ieder geval niet aan je outfit liggen,' zeg ik, onder de indruk. 'Damn, girl.'

'Als ik hier niet een vent mee vang, dan weet ik het ook niet meer.' Charlotte's telefoon begint te piepen en na een vluchtige blik op het scherm, trekt ze me aan mijn arm mee de kamer uit. 'Onze Uber is er. Let's go!'