𝐔𝐧𝐭𝐨𝐮𝐜𝐡𝐚𝐛𝐥𝐞

𝟏𝟕 | 𝐋𝐢𝐠𝐡𝐭𝐡𝐞𝐚𝐝𝐞𝐝

• V A L E R I E •

De rest van de ochtend blijf ik ver uit de buurt van Cameron. Wat praktisch inhoud dat ik me heb opgesloten in mijn kamer, met het excuus dat ik me niet zo lekker voel.

Gelukkig trok niemand dat in twijfel — al zal dat voor één iemand niet gelden als hij dat te horen krijgt —, maar tegelijkertijd weet ik ook dat ik me hier niet voor eeuwig kan verschuilen.

En waarom zou ik? Ik heb niks verkeerd gedaan. Híj zoende mij.

Maar jij zoende hem net zo gretig terug.

Shit.

Aan het begin van de middag durf ik dan eindelijk mijn veilige haven te verlaten.

Van wat ik eerder had opgevangen, zou Cameron er niet zijn omdat hij naar zeggen op pad is met zijn roodharige vriendinnetje. Nu ik weet dat ik hem voorlopig niet onder ogen hoef te komen, geeft dat me iets meer gemoedsrust.

Het is verlaten in de grote zitkamer als ik daar naar binnen loop, dus neem ik de tijd om eens écht goed rond te kijken.

De Southern style van zowel het huis als het interieur, intrigeert me. Ondanks alle luxe geeft het een knus en huiselijk gevoel — iets wat ik vanaf mijn jonge jeugd al niet meer heb gekend. Maar zelfs dat kan ik me niet meer herinneren omdat ik nog zo jong was toen mijn ouders en broer overleden.

Ik laat mijn vingers over de schoorsteenmantel glijden van de witte statige open haard en loop naar de grand piano die in de erker van de kamer staat.

Op de donkerbruine houten vleugel, staan familiefoto's. Nieuwsgierig bekijk ik er een aantal. Ik glimlach als ik zie dat het overgrote deel wordt gedomineerd met foto's van de kleine Jayden.

Het is wel duidelijk dat Wesley en Nora trotse grootouders zijn.

Ik wil net verder lopen als mijn blik op één specifieke foto valt. Ik kijk nogmaals naar de foto en knipper verbaasd met mijn ogen.

Nee...dat kan niet. Is dat...?

'Wat doe jij hier?'

Ik spring bijna in de lucht als ik Charlotte's stem ineens achter me hoor. Met mijn hand nog op mijn borstkas van de schrik draai ik me naar haar toe.

'Jemig, je liet me schrikken.'

Ze grinnikt zachtjes en kantelt dan haar hoofd. 'Voel je je al iets beter?'

Even ben ik verward met wat ze bedoelt, maar dan herinner ik me weer het excuus dat ik had gegeven voor mijn afwezigheid deze ochtend.

'Ja, gelukkig wel.' Ik bijt even vertwijfeld mijn lip. 'Hé, mag ik je iets vragen?'

'Tuurlijk,' zegt ze.

Ik draai me weer naar de piano toe en Charlotte komt naast me staan.

Mijn ogen glijden weer over de vele fotolijstjes, zoekend naar die ene foto. 'Ik zag een foto van een paar kinderen op een boot.'

'We hebben er meerdere,' grinnikt ze. 'Welke bedoel je?'

'Deze.' Ik wijs naar de foto als ik die weer heb gevonden.

'Oh! Ja, dat herinner ik me.' Ze pakt het lijstje op en kijkt er glimlachend naar als ze verder praat. 'Ik was daar denk ik net tien en doodsbenauwd dat er een vis in de boot zou springen.'

We grinniken allebei.

Mijn zenuwtik van lip bijten speelt wederom op als ik een van de kinderen aanwijs. 'Wie is dit?'