𝐔𝐧𝐭𝐨𝐮𝐜𝐡𝐚𝐛𝐥𝐞

𝟏𝟓 | 𝐏𝐮𝐭 𝐀 𝐒𝐩𝐞𝐥𝐥 𝐎𝐧 𝐌𝐞

• V A L E R I E •

Ik word wakker in een onbekende kamer en het duurt dan ook even voordat ik besef waar ik ben.

Juist, het Hayes landhuis in Savannah.

Ik ga rechtop in bed zitten en laat mijn blik door de ruimte dwalen.

De gastenkamer waar ik in mag verblijven, is werkelijk prachtig. Van wat ik begreep is dit allemaal Nora's werk, net als de rest van het interieur in dit landhuis.

Afgaande op het zwakke licht dat de kamer binnen schijnt, gok ik dat het nog vroeg is. Een blik op de klok die op het nachtkastje staat, bevestigd mijn vermoeden.

Ik stap uit bed en loop de aangrenzende badkamer in. Na een korte douche, föhn ik mijn haar en doe wat lichte make-up op.

Ik leg net de laatste hand aan mijn make-up, als er een bekende ringtone door mijn kamer galmt — degene die ik liever niet wil horen...

Meteen ben ik op mijn hoede. Mijn hart klopt dan ook net iets sneller dan normaal wanneer ik de prepaid telefoon uit mijn handtas haal.

Ik loop terug de badkamer in en sluit de deur achter me. Hopelijk kunnen zo eventuele luistervinken niks meekrijgen.

'Hé, Arthur,' zeg ik als ik opneem.

'Hé, Val,' klinkt zijn altijd goedgehumeurde Britse stem aan de andere kant van de lijn. 'Hoe gaat het?'

Meteen ontspannen mijn schouders nu ik weet dat er niks aan de hand is en leun met mijn rug tegen de wastafel aan.

'Goed hoor. Je raad nooit waar ik nu ben.'

'Savannah, Georgia,' zegt hij zonder ook maar een moment te aarzelen.

'Hoe... wat...' Ik zucht. 'Natuurlijk hou je mijn locatie in de gaten.'

'Duh. Dat is overigens wat je van me hebt gevraagd, samen met Julians locatie. Geen zorgen trouwens, hij dwaalt nog steeds aan de andere kant van het land. Hopelijk rot hij daar weg.'

Ik grinnik zachtjes. 'Ik had je niet voor het agressieve type aangezien.'

'Nou, als je een monster bent als dat, verdien je ook geen schrijntje compassie. Maar goed, ik belde voor iets heel anders. Je weet hoe ik de namen van de andere weeskinderen probeer te achterhalen, hè?'

Op een of andere manier heeft hij nog een aantal dossiers van het weeshuis kunnen vinden, van de tijd dat ik daar ook woonde.

Ik hum als antwoord.

'Van de drie waar ik heel lang niks over kon vinden, heb ik nu eindelijk raak,' gaat hij verder.

Oh my god.

'Het gaat om een C. J. Scott. Ringt dat een belletje?'

'Nope.' Helaas.

'Hm, dat dacht ik al. Het is wat lastiger omdat ik enkel initialen heb en geen volledige voornamen. Maar goed, wil je horen wat ik heb gevonden?'

'Steek maar van wal,' zeg ik.

Op dit punt grijp ik elk stukje informatie aan dat me misschien wel dichter bij Charlie kan brengen. Dat is immers waarom Arthur dit voor me doet.