𝐔𝐧𝐭𝐨𝐮𝐜𝐡𝐚𝐛𝐥𝐞

𝟏𝟐 | 𝐒𝐨𝐮𝐭𝐡𝐞𝐫𝐧 𝐂𝐡𝐚𝐫𝐦

• V A L E R I E •

Wat bezielde me om mijn baas een kus te geven? Het was weliswaar op zijn wang en nadat hij me had verdedigd tegen die klootzak Troy Archer, maar dan nog.

Dat was al de tweede keer in nog geen vierentwintig uur tijd dat ik door Cameron Hayes gered ben. Jesus. Geen wonder dat dit al een week lang door mijn hoofd speelt.

Na de hele kus-op-wang debacle, is er weinig veranderd op de werkvloer.

Cameron is hooguit wat afstandelijker naar me toe geweest dan normaal in de laatste paar dagen, maar dat komt denk ik doordat hij zo ontzettend druk is. Hij lijkt me niet het type dat aangedaan is door een simpele kus op een wang—zeker niet van een secretaresse die hij niet kan uitstaan.

Zelf voel ik me wat minder op m'n gemak in zijn buurt—nog meer dan normaal. Het is duidelijk dat we elkaar niet kunnen uitstaan, dus waarom deed ik dat? Wáárom gaf ik hem in vredesnaam een kus?!

Het enige wat ik kan bedenken, is dat ik tijdens die voorvallen een hele andere kant van Cameron te zien kreeg.

Ik was verbaasd dat hij me zo had verdedigd, en even had ik een sprankje hoop gekregen dat er iets in het positiefs tussen ons zou kunnen veranderen. Die hoop ging echter algauw verloren toen hij zei dat hij dat voor iedereen zou doen.

Maar ik weet nu wel dat er onder die hele wrede bittere voorkomen, toch een fatsoenlijk karakter zit verborgen.

Ik haat het om toe te geven, maar nu ik dit weet, jeuken mijn handen om te ontdekken wat er nog meer onder die knappe looks van Cameron Hayes verborgen gaat.

Maar dat zou moeten wachten tot na dit weekend.

Charlotte en ik zijn al ruim drie uur onderweg van Atlanta naar Savannah, voor het familieweekend bij haar ouders waarvoor ze me heeft uitgenodigd.

Volgens Camerons agenda—die ik zo goed als beheer—heeft hij later vandaag een belangrijke afspraak in de stad, dus ik ga ervan uit dat ik hem dit weekend niet hier ga zien. Ik zou liegen als dat niet als een opluchting voelt.

We verlaten de hoofdweg waarna Charlotte een onverharde weg oprijdt die ons dieper in het groene landschap van Savannah brengt.

De spookachtige met mos bedekte takken van de eikenbomen die aan weerszijden van de weg staan, dienen als een tunnel.

De bekende bomen die in deze zuidelijke stad te vinden zijn, geven een haast sprookjesachtige sfeer in het daglicht. Helemaal nu er zonnestralen door de takken heen komen. In de nacht zal het aandoen als iets griezeligs.

Er lijkt maar geen einde te komen aan de onverharde weg, en al snel dringt het tot me door dat we ons op een privéterrein bevinden.

Dat wordt bevestigd als er in de verte een gigantisch landhuis opdoemt.

Mijn mond zakt open. 'Wow.'

'Echt hè?' grinnikt Charlotte. 'Dit was vroeger een plantage.'

Een prachtig 18e-eeuws koloniaal landhuis in Engelse stijl verschijnt voor mijn ogen. Het is adembenemend mooi, net als het terrein rondom het enorme landhuis, dat minstens een paar hectare groot moet zijn.

Charlotte lacht als ze me met grote ogen ziet kijken. 'Je zou het met kerst moeten zien. Mam gaat helemaal los met de versieringen. Je zou denken dat de kerstman hier zelf woont tegen de tijd dat ze klaar is.'