Terug in de tijd

Deel 1

Slachtoffer pov:

Geschrokken kijk ik achterom. Het is alsof ik gekraak hoorde. Alsof er iemand achter me staat, die mij al de hele tijd in de gaten houdt. Toch zie ik niemand en is het weer akelig stil. Ik haat het om langs dit weggetje in het donker terug naar huis te fietsen, maar het is nou eenmaal de snelste weg. Mijn ouders zouden mij nooit ophalen. Ze zouden de moeite er niet eens voor nemen. Tijd is geld. Dat is wat ze altijd zeggen als ik vraag of ze iets voor mij willen doen. Ik slaak een zucht. Misschien moet ik het maar gewoon accepteren.

Voor de tweede keer hoor ik gekraak. Een angstig gevoel bekruipt mij. Dit kan geen toeval meer zijn. Iemand verstopt zich voor mij, maar ik heb geen idee wie het is en waarom hij dit doet. Ik besluit harder te gaan fietsen. Ik wil dit niet. Mijn ademhaling word steeds sneller, door het harde fietsen, maar ik negeer het. Daar kan ik nu niet aan denken.

Oppeens hoor ik voetstappen achter me, die steeds sneller beginnen te lopen. Ze komen steeds dichterbij. Het geluid dat ze met zich meebregen wordt steeds luider. Ik kan niet meer harder fietsen. Mijn conditie laat me in de steek. Ik probeer nog een schijnbeweging te maken, maar het heeft geen zin meer. De voetstappen zijn te snel.

Ik voel armen om mijn middel, die mij van mijn fiets af trekken. Direct voel ik dat het geen zin heeft om me te verzetten. De armen zijn gespierd. Ik heb geen schijn van kans. Aan de bouw van het lichaam kan ik zien dat dit een man is. Een man die iets met mij van plan is. Hij heeft een zwarte muts over zijn hoofd en hij praat niet. Het enige wat hij doet is zijn armen steeds strakker om mij heen klemmen, waardoor ik het benauwd krijg.

De man duwt mij ruw op de grond. Hij haalt een mes tevoorschijn uit zijn zak. Hij zet het puntje tegen mijn kin. 'Één beweging en ik hak dat mooie hoofdje van je eraf' fluistert hij. Hard genoeg voor mij om te verstaan, maar te zacht voor voorbijgangers. Mijn hart begint sneller te kloppen. De tranen beginnen over mijn wangen te rollen, maar het raakt de man niet. Hij toont geen enkele emotie. Het is alsof zijn hart van steen is, alsof hij geen gevoelens heeft.

Mijn kleren worden van mijn lijf gescheurd. Ik hoor het gehijg van de man in mijn nek. Ik heb besloten dat ik dit maar moet ondergaan. Misschien is het een straf. Ik weet het niet, maar ik besluit mijn gedachtes op nul te zetten. Ik zal moeten vergeten wat hier op dit moment gebeurd. Alleen dan kan ik mezelf overwinnen.

Eindelijk, als ik het gevoel heb dat dit nooit meer op gaat houden, stopt de man. Hij trekt zijn broek weer aan en staat daarna langzaam op. Hij veegt nog een keer extra met zijn hand langs zijn mond. Alsof hij mij uit wil dagen. Langzaam loopt hij weg, terwijl hij het mes op mij gericht houd. 'Blijven liggen' zegt hij op een dreigende toon. Ik zucht een keer diep. Ik heb geen zin om te blijven liggen. Ik wil zo snel mogelijk naar huis. Als de man even niet kijkt, besluit ik mijn kans te grijpen. Ik sta op en ren weg. Zo snel mogelijk. Onderweg vliegen er overal takjes in mijn gezicht, die schrammen veroorzaken, maar het kan me niks schelen. Ik moet hier zo snel mogelijk weg.