Terug in de tijd

Deel 13

Eva pov:

Ik loop weer over de krakende treden van de trap, naar beneden. Ik heb genoeg gezien. Het heeft me een enorme opluchting gegeven en ik heb het gevoel dat ik het nu af kan sluiten. Eindelijk na zoveel jaren lukt het me om mijn jeugd te vergeten. 

Terwijl ik verder loop, hoor ik oppeens een deur dichtslaan. Een angstig gevoel bekruipt mij. 'Zou het de dader zijn?' Speelt er in mijn hoofd af. Tegelijkertijd weet ik dat, dat bijna onmogelijk is. Waarschijnlijk is het gewoon de wind en hoef ik me nergens zorgen over te maken. Ik neem nog een grote hap adem en waag me daarna aan een volgende stap. 

Weer hoor ik geluiden. Dit keer zijn het voetstappen. Ik hoor ze steeds dichterbij komen. Even spookt er een gedachte rond in mijn hoofd, dat dit Wolfs is. Dat hij me gewoon is gaan zoeken en dat ik nu veilig ben. Voor het eerst in een paar dagen hoop ik oprecht dat het Wolfs is. Ik heb behoefte aan zijn warme handen om mijn middel en de kleine kusjes die hij soms op mijn voorhoofd drukt. Ik heb behoefte aan veiligheid. Oppeens besef ik dat mijn gedachtes helemaal niet waar kunnen zijn. Niemand van het politiekorps heeft enig idee waar ik ben. Ze kunnen me natuurlijk gevolgd zijn, maar dat is heel onwaarschijnlijk. Ze hadden daar immers geen reden voor en dan hadden ze wel eerder ingegrepen. 

Wolfs pov:

Telkens als ik bijna in slaap val, schiet ik weer wakker. Het voelt niet goed. Eva heeft nog steeds geen contact opgenomen en het zit me niet lekker. Ik mis haar liefde, maar ook haar chagrijnige buien, waarin ze de laatste tijd steeds vaker zit. Ik wil haar weer bij me hebben. Ik wil dat alles weer goed komt en we weer samen aan het werk kunnen. Dat is alles wat ik wil. 

Ik besluit Eva nog een keer te bellen. Waarschijnlijk neemt ze niet op, maar dan heb ik het geprobeerd. Dan weet ze dat ik haar mis en dat ik haar terug wil. Ik hoop dat, dat een troost voor haar is. 

Eva pov:

Ik schrik van het geluid van mijn mobiel. Zo snel mogelijk probeer ik hem uit te zetten, maar door mijn trillende vingers gaat dat moeilijk. Ik begin zachtjes, in mezelf te vloeken. Als diegene in dit huis mij gehoord heeft heb ik een probleem. 

Ik hoor rennende voetstappen die steeds dichterbij komen. Ik besef dat mijn ringtoon te hard was, en ik gehoord ben. Ik kan niet weg. Ik kan niet ontsnappen. Er staat hier nergens een meubel waar ik achter kan schuilen. Ik raak in paniek. 'Eva?' vraagt een stem. Een hele bekende stem, waarvan de haren op mijn armen overreind gaan staan. Een stem waar ik koude rillingen van krijg.