Terug in de tijd

Deel 9

Wolfs pov:

Haar reactie had me zoveel verdriet gegaan. Ik had op woede en ongeloof gerekend, zeker wel. Maar dit had al mijn verwachtingen overtroffen. Ik heb Eva zelden zo boos gezien. Ze was totaal ontploft. Ik vraag me steeds meer af of ik het wel had moeten vertellen, of dit wel de juiste keuze is geweest. Maar ik kon niet anders. Tenminste, dat zegt mijn gevoel. Ik hoop dat dit de beste keuze is geweest. Voor de zaak, maar vooral voor Eva.

Eva pov:

Ik staar naar de glinsteringen in de Maas, die door de ondergaande zon worden weerkaatst. Ze toveren weer een kleine glimlach op mijn gezicht. Vroeger werd ik ook altijd rustig van een wandeling langs de Maas. Het deed me mijn nare ervaringen, met mijn vader vergeten en het gaf me hoop. Het lijkt weer te werken. Terwijl ik rustig op een bankje ga zitten, denk ik na over de gebeurtenissen van de afgelopen dagen. Deze zaak laat mij mijn jeugd herbeleven. De tijd die ik het liefst ze ver mogelijk achter mij zou laten. Ik wil me richten op de toekomst. Ik had niet verwacht dat deze zaak mij zo ging raken toen ik eraan begon. Dan was ik wel direct gestopt. Maar nu is het anders. Ik wil deze zaak oplossen. Voor het meisje. Ik wil dat de dader gepakt word en dat hij gaat boeten voor zijn daden. Iets wat mijn vader niet lang heeft gedaan. Hij is gestorven in de gevangenis. Gelukkig wel.

Zuchtend sta ik weer op. Nu mijn hoofd weer leeg is, wil ik een hotel opzoeken. Wolfs hoeft niet te verwachten dat ik thuiskom. Hij moet maar eens na gaan denken over wat hij heeft aangericht. Als ik aan Wolfs denk, begint het bloed in mijn aderen weer te koken. Ik moet stoppen, hij is het niet waard.

Zoekend kijk ik om me heen. Ik heb nooit doorgehad dat Maastricht zoveel verschillende hotels heeft. Ik besluit het hotel te nemen, die het meest ver van de Ponti ligt. Dan is de kans het kleinst dat Wolfs mij vindt en me op komt zoeken. Dat moet ik zien te voorkomen.