Terug in de tijd

Deel 22

Eva pov:

Ik zit op een paar dekens in de bezemkast. Met het zakmes in de aanslag, wacht ik op het perfecte moment. Het moment dat mijn vader hier langskomt. Het moment dat de rollen eindelijk omgedraaid zijn. Het moment waarop ik ga winnen. Eindelijk naar zoveel jaren.

Ik hoor gerommel en gevloek, dat steeds dichterbij komt. Ik besef dat dit het moment is. Het moment waar ik al bijna mijn hele leven op wacht. Langzaam en heel stilletjes sta ik op. Ik moet nog wel een beetje bukken, door het lage plafond. Als de stem van mijn vader nog dichterbij is besluit ik toe te slaan. Ik gooi de deur open. Ik kijk direct in het geschrokken gezicht van mijn vader. Zo snel mogelijk steek ik mijn mes uit. Hij belandt in zijn buik. Aan het geschreeuw te horen, doet het pijn. Heel veel pijn. Ik geniet evan. Ik trek het mes weer uit zijn lichaam, waarna ik hem er nog een keer in steek. Ik laat me helemaal gaan. Al mijn woede komt eruit. Ik steek zo vaak en zo diep als ik kan. Ondertussen rollen de tranen over mijn wangen. Tranen van woede, maar ook tranen van blijdschap en opluchting. Ik heb gewonnen. Ik heb mijn vader verslagen.

Ik stop met steken. Ik weet zeker dat het klaar is. Hij is nu echt dood. Ik kan het bijna niet geloven. Toch schrik ik als ik naar beneden kijk. De hele vloer is bedekt met rode vloeistof. Het hele lichaam van mijn vader is beschadigd door de messteken, die ik net zelf heb toegebracht. Eventjes wordt het me te veel. Het dringt tot me door dat ik net iemand vermoord heb. Ik, de rechercheur uit Maastricht, heb mijn eigen vader vermoord. Niet dat ik er spijt van heb, integendeel, maar ik moet straks alles uit gaan leggen aan mijn collega's. Mijn verleden zal aan het licht komen. Iets wat ik ten alle tijden had willen voorkomen, maar wat nu niet meer mogelijk is. Iedereen zal het te weten komen.

Even spookt de gedachte door mijn hoofd om mijn polsen hier ter plekke door te snijden. Om van alle zorgen en pijn af te zijn en alles te kunnen vergeten wat hier gebeurd is, maar ik bedenk me. Niemand zal het begrijpen. Ik ben uitleg verschuldigd. Die uitleg wil ik zelf geven. Bovendien heeft mijn vader dan alsnog gewonnen en zal niemand ooit weten dat hij diegene was die Anna heeft vermoord. Dat mag niet gebeuren. Ik ben de winnaar, daar kan niemand nog iets aan veranderen.