Terug in de tijd

Deel 27

Eva pov:

Ik moet me strak aan het keukenblad vastklemmen om niet om te vallen. Alles in mijn hoofd duizelt. Teveel gedachten zweven rond in mijn hoofd. Ik word er misselijk van.

Langzaam en heel voorzichtig loop ik naar het keukenkastje. Mijn ogen zoeken de anti-depressiva. Als ik ze gevonden heb laat ik er drie op mijn hand vallen. Ik gooi mijn hoofd naar achteren, terwijl ik de pillen in mijn mond stop. Met een paar slokken water spoel ik ze weg. Meestal helpt dit. Meestal wel.

Ik open de keukenla. Zorgvuldig kies ik mijn eigen mes uit om mijn brood met chocoladepasta te besmeren. Daarna zet ik een kopje thee. Uitgeput laat ik me op de bank, voor de tv vallen. Ik moet ontzettend veel moeite doen om mijn ogen open te houden. Alle slapeloze nachten zijn slopend geweest. De energie die ik voor dit voorval had, lijkt totaal verdwenen. Nog nooit heb ik me zo ellendig gevoelt. Ik ben niet meer de positieve Eva van vroeger. Er is iets geknapt van binnen en ik heb het gevoel dat, dat nooit meer beter gaat worden.

Ik adem zwaar. Langzaam loop ik weer terug de keuken in. Ik open de bestek la. Ik kan alleen maar kijken naar de messen. Ze glimmen door het licht dat erop schijnt. Ik wil van dit ellendige gevoel af. Ik wil dit niet meer. Mijn leven heeft geen zin meer. Ik pak het scherpste mes dat ik kan vinden. Mijn adem word steeds zwaarder. Mijn gedachten steeds heftiger. Ik kijk nog een keer goed om me heen, waarna ik naar boven kijk. Ik breng het mes naar mijn pols. Het puntje prikt in mijn huid. 'Vergeef me Wolfs' fluister ik zachtjes.

EINDE...?