Terug in de tijd

Deel 14

Eva pov:

Van schrik laat ik mijn mobiel uit mijn hand vallen. Mijn gezicht word helemaal wit en ik krijg geen adem meer. Mijn hart begint heel hard te kloppen in mijn keel. Langzaam begin ik duizelig te worden. Ik grijp me vast aan een stoel. Dit kan niet waar zijn. Dit is niet mogelijk. Ik ben aan het dromen, ik weet het bijna zeker. Ik knijp mezelf een keer hard, om het te bewijzen, maar ik kom erachter dat dit allemaal werkelijkheid is. Ik ben in een hel beland. Voor mij staat iemand uit het verleden, iemand waarvan ik dacht dat hij al lang dood was. Die iemand is mijn vader. 

De gemene grijns op zijn gezicht, veraadt wat hij van plan is. Ik weet zeker dat hij mij hier niet laat staan. Hij wil me meenemen. Me mijn jeugd laten herbeleven. Mij nog meer kapot maken, wat bijna onmogelijk is. 'Ben je niet blij om mij te zien?' vraagt zijn spottende stem. De stem waarvan ik had gehoopt hem nooit meer te horen. Ik blijf mijn vader strak aankijken, alsof ik niet bang ben. In werkelijkheid ben ik doodsbang. Ik moet mijn best doen om niet te gaan trillen. Om niet in huilen uit te barsten. 

Wolfs pov:

Weer had ze niet opgenomen. Direct daarna had ik mijn jas aangetrokken. Nu loop ik, helemaal alleen, door Maastricht. Ik ben van plan elk hotel langs te gaan, todat ik weet waar Eva is. Ik wil haar spreken. Ik wil haar mooie, zachte stem horen. Als is het maar voor even. Ik wil bevestiging dat ze veilig is. Natuurlijk hoop ik dat ze mee terug komt. Dat we onze ruzie uit kunnen praten en dat alles weer wordt zoals vroeger, maar ik weet ook wel dat, dat nu nog teveel gevraagd is. Het belangrijkste is dat ze veilig is. En daar ga ik proberen voor te zorgen.