Terug in de tijd

Deel 7

Wolfs pov:

Verward blijf ik achter, terwijl ik Eva richting de uitgang zie lopen. Weer had ik de tranen in haar ogen zien staan. Dat was niet de eerste keer geweest sinds we deze zaak hadden. Ik maak me zorgen om haar. Ernstige zorgen, maar ze wil er niet over praten. Ze wil niet vertellen wat er aan de hand is. Dat maakt deze situatie zo moeilijk. Ik sta machteloos. Ik zie dat de patholoog me vragend aan kijkt. Ik haal een keer mijn schouders op, waarna ik hem bedank. Dan loop ik achter Eva aan, naar de uitgang.

Als ik Eva in het zicht heb, begin ik zachtjes te joggen, in de hoop dat Eva het niet door heeft. Als ik bij haar ben pak ik haar schouder. Geschrokken draait ze zich om, maar als ze ziet dat ik het ben, laat ze een diepe zucht horen. Haar make-up is uitgelopen over haar hele gezicht en nog steeds lopen de tranen over haar wangen. 'Eva ga even zitten' stel ik voor in een poging om haar weer rustig te krijgen. Gelukkig volgt ze mijn instructies op en gaat ze op een stenen muurtje zitten. Ik laat me naast haar neer zakken en leg mijn arm om haar heen.

Eva pov:

Het is lief om te zien hoe Wolfs meeleeft. Zijn arm rust voorzichtig op mijn schouders. Ondertussen kijkt hij me diep in mijn ogen aan. De vragende blik in zijn ogen verraad zijn onbegrip. Ik vind het zielig voor hem, dat ik het niet durf te vertellen, maar ik weet dat, dat het beste is. Ik ben er nog niet klaar voor.

Wolfs klapt een keer in zijn handen. 'Ga je het mij nog vertellen?' vraagt hij met zijn prachtige, zachte stem. Voorzichtig schud ik met mijn hoofd. 'Eva...' Ik onderbreek hem door mijn vinger op zijn lippen te leggen. Ze voelen warm en teder aan. Dan buig ik mijn hoofd naar voren. Ik laat mijn lippen de zijne raken. Ik merk dat Wolfs schrikt, maar hij houdt me niet tegen. We kruipen steeds dichter tegen elkaar toe. Genietend van deze zoen vergeet ik even alles om me heen. De zaak, mijn jeugd. Alles. Het voelt prettig om even rust te hebben. Rust in mijn hoofd.