Terug in de tijd

Deel 26

1 week later:

Eva pov:

Ik zie mijn vader op me afrennen. In zijn hand heeft hij een wapen. Een jagersgeweer. Ik probeer keihard weg te rennen, maar ik sta aan de grond genageld. Ik kijk toe hoe mijn vader steeds dichterbij komt. Ik zie hoe hij richt. Hoe zijn vinger langzaam de trigger van het geweer naar achteren duwt. Ik neem nog een laatste hap zuurstof. 'Boem'

Een enorme schock gaat door mijn lichaam. Ik schiet omhoog uit mijn bed. Heel snel adem ik in en uit. Haastig kijk ik om me heen en neem ik mijn omgeving in me op. Gelukkig kom ik tot de ontdekking dat het een droom was. Een droom die ik de laatste week al veel te vaak heb gedroomd. Ik ben er klaar mee. Ik heb het gevoel dat ik steeds verder wegzak. Dat ik steeds ongelukkiger word. Ik heb het gevoel dat ik een slappeling ben. Dat gevoel heb ik altijd al gehad, maar nu is dat gevoel sterker dan ooit.

Wolfs en mijn andere collega's hadden vol medelijden gereageerd. Het liefst had ik het natuurlijk allemaal voor me gehouden, maar ik had ook wel ingezien dat, dat nu onmogelijk was. Mechels had me gedwongen om thuis tot rust te komen. Eerst had ik tegengestribeld, maar ik had snel genoeg door dat het dit keer geen zin had. Mechels wou niet dat ik aan het werk ging. En nu zit ik dus thuis. Elke dag te wachten tot Wolfs thuiskomt van zijn werk.

Ik laat een diepe zucht horen. Eigenlijk moet ik blij zijn. Blij dat ik nog leef. Dat ik allemaal lieve mensen om me heen heb die me steunen. Blij dat ik nu zeker weet dat mijn vader nooit meer terugkomt. Maar ik ben niet blij. Ik heb gefaald. Elke nacht word ik wakker gehouden door mijn eigen nachtmerries. Elke dag word ik depressiever, maar ik mag het niet laten merken. Wolfs heeft al genoeg aan zijn hoofd.