Terug in de tijd

Deel 20

Eva pov:

Onopvallend, gooi ik mijn benen een beetje naar achter. Ik kijk mijn vader strak aan, maar hij ziet het niet. Hij is met hele andere dingen bezig. Ik spaar al mijn krachten. Dit is mijn kans. Ik moet laten zien dat mijn vader niet de baas is. Dat ik meer waard ben dan hij denkt. Ik neem een diepe hap adem. Dan gooi ik mijn benen, zo hard als ik kan, naar voren. Ze belanden keihard in de maag van mijn vader. Direct grijpen zijn handen, naar zijn buik en begint hij zwaar te ademen. Ik sta zo snel mogelijk op van het bed, Ik had er niet op gerekend dat ik zwart werd voor mijn ogen. Ik doe mijn best om weg te rennen, maar alles draait om me heen. Mijn conditie is sterk naar beneden gegaan door het vele liggen en het weinige eten. Als ik achterom kijk zie ik dat mijn vader weer een beetje overeind komt. Ik besluit dat ik geen tijd meer heb om het zakmes te veroveren. Een paar seconde later blijkt dat een goeie keus, want mijn vader staat weer op de grond. Hij bukt naar het zakmes en raapt het op. Ik had zeker verloren, als ik dat ook geprobeerd had.

Ik besef dat ik moet gaan rennen. Zo hard mogelijk, om hier toch nog levend uit te komen. Ik heb geen wapens bij me en totaal geen energie. Deze strijd gaat zwaar worden, maar toch moet ik het proberen. Ik mag me niet over geven. Zeker niet aan hem.

Ik begin te rennen. Heel hard te rennen. Ik negeer de zwarte vlekken voor mijn ogen. Ik heb geen idee waar ik heen ren, maar uiteindelijk kom ik bij een deur. Het is een dikke, ijzeren deur. Ik voel aan de deurklink, maar ik krijg hem niet open. Ik zit opgesloten, in de val. De val van mijn vader.