Terug in de tijd

Deel 17

Eva pov:

Ik schrik wakker van het geluid van een deur. Ik zie een schaduw onder de deur doorkomen, die steeds dichterbij komt. Ik begin te trillen. Het gaat nu echt gebeuren. Mijn jeugd gaat zich herhalen en er is niks wat ik eraan kan doen. De deur naar de kelder, waar ik me in bevind, gaat langzaam open. Met een grijns op zijn gezicht, loopt mijn vader naar mijn bed toe. In zijn handen heeft hij handboeien. Roze, pluchen handboeien. De handboeien die ik al iets te vaak in mijn leven heb gezien. 'Zullen we het wat leuker maken?' Ik schud hevig met mijn hoofd, maar het heeft geen effect. De grijns op het gezicht van mijn vader wordt alleen maar groter.

De roze handboeien knellen mijn polsen af. Met alle macht probeer ik ze los te krijgen, terwijl mijn vader lachend toekijkt. Hij geniet er zichtbaar van. Van de macht die hij vanaf kinds af aan over mij heeft. De macht waarvan ik dacht dat ik hem had doorbroken, maar waarin ik me erg vergist heb. Ik besluit het op te geven. Ik stop met bewegen en geef me over. Ik knijp mijn ogen stijf dicht. Ik wil niet zien waar hij mee bezig is. Ik laat mijn vader zijn gang gaan. In de hoop dat zijn plezier minder wordt. In de hoop dat hij mij uiteindelijk laat gaan.

Wolfs pov:

De hele nacht heb ik in de hotelkamer doorgebracht. Even ben ik in slaap gevallen, maar de rest van de nacht heb ik de wacht gehouden. Eva is hier niet geweest. Ze wist niet dat ik hier was, dus er moet iets gebeurd zijn. Dat kan bijna niet anders. Ik peins er al een tijdje over, maar ik kan niks bedenken. Naar mijn idee is er niemand die haar iets aan wil doen. Dat ze de laatste tijd raar deed, kan er iets mee te maken hebben, maar ik heb geen idee waarom. Ze had het niet willen vertellen. Volgensmij is dat een hele grote fout geweest. Ik had verder moeten vragen. Ik had nog meer interesse in haar moeten tonen. Waarschijnlijk hadden we nog meer ruzie gekregen, maar misschien had ze het dan uiteindelijk wel verteld. Als haar iets gebeurd is het mijn schuld. Ik zal het mezelf dan voor altijd kwalijk nemen. Ik had veel meer mijn best moeten doen.