Chapter 3
Spencer
"QUEEN, here's your coffee and medicine." I didn't look at him until I heard the sound of a closing door.
I smelled the hot aroma of the coffee that Mr. Chan served. I didn't mind the medicine he gave. Nagsasawa na'ko.
Nanatili akong nakatitig sa glass window ng kwarto ko. The stars are shining so bright. Aesthetic city lights we're resplendent too.
It's already three o'clock in the morning but am still up. I can't sleep anymore because am still thinking about the thing that Granddad told me at early in this morning.
Featured song "Synesthesia" by Mayonnaise
Napabalikwas ako ng bangon ng marinig ang ringtone ko. Who the hell is out of mind to call me at the middle of the night?
'I will surely torture him/her slowly.'
Naiinis na kinuha ko ang cellphone at padabog na sinagot ito. Hindi ko na tinignan ang pangalan ng caller dahil wala rin namang nakasave na numero sa contacts ko kaya automatic na unregistered number 'to.
"Who are you to disturb my peaceful night?" Mariing tanong ko habang nakapikit. I heard him/ her deep sighs before aswering my question.
("Good morning too, apo.") The voice in the unregistered number said. Siya? Alam na alam niyang ayaw ko ng ginigising o hindi sinasadyang gisingin dahil nasisira ang mood ko sa buong araw.
Narinig ko pa ang kanyang pagtawa sa kabilang linya. Pinaglalaruan ba ako ng matandang 'to? Akala ba n'ya ay papalampasin ko ang pag-sira niya sa tulog ko?
"What the fuck, old man? Are you out of your mind? Oh, correct me if am wrong but I remembered that you don't have one. You're aware that it's already one o'clock in the evening here and you freaking called me while I am at the middle of my peaceful sleeping!" My voice raised 'cause I'm pissed. Darn, madaling-araw nya pa napiling tumawag. Hindi ko magawang batiin siya ng magandang umaga dahil wala ng magiging maganda sa buong araw ko ng dahil sa pag tawag niya. Siguraduhin niya lamang na importante ang dahilan.
Dahil marami nang naglalarong punishments sa utak ko. Atat na atat na ba siyang mamatay para tawagan ako sa ganitong ora--
("Apo, just call me tito okay? Nagmumukha akong matanda n'yan e. You forgot again my reminder to you and wow, rhyme master ka talaga, apo") Natatawang ani n'ya. He's idiot, he keeps calling me 'Apo' then he will forbid me in calling him old man or Granddad? Mukhang pinili niyang hindi intindihin ang galit na nagmumula sa kaloob-looban ko at ang pagtaas ko ng boses sa kanya.
Napangisi ako sa galit na unti-unting nararamdaman. Ayaw na ayaw kong binabalewala ang galit ko. "Old man! Just say what do you fucking want in calling me at the middle of the night!" I furiously shouted. Call me disrespectful but he fucking disturb my peaceful sleeping.
("Chill, apo. HA-HA-HA-HA masyado kang highblood. You'll be going here.")
Sumeryoso ang boses ni tanda sa mga huling salita na sinambit niya. Magkakapatayan talaga kami kapag hindi pa siya nag-seryoso. Ngunit ang kanyang sinabi ay tuluyang nagpalago ng inis at galit na nararadaman ko. Humigpit ang hawak ko sa telepono habang matiim na nakatitig sa salamin na kaharap ng kama ko.
"For what?" I coldly asked, kitang-kita ko ang pagiging pula ng aking dalawang mata.
("To study and have a normal life like a teeenagers do.") He calmly said like it's just easy as pie.
