Chapter 29
Spencer
"LET me go, asshole!" I shouted while trying to break his hold. But he didn't listen to me and continued pulling me along the hallway.
Lalo lang humigpit ang hawak niya sa wrist ko. Tingin ko nga ay namumula na iyon ngayon.
Students bowed their head when they saw the person beside me. I can feel the girls are secretly glaring at me but i don't care.
All I know about him is he has the sovereignty over this university. He is too powerful to take exception.
Hinagisan niya ako ng damit sa mukha. Napahawak ako sa damit na nasa uluhan ko at agad na tinaggal ito. Sinamaan ko siya ng tingin.
"Cover your eyes." Napatingin ako sa hawak kong damit. Kulay blue iyon at may nakatatak na letter C.
Czar ba ang real name niya?
Lalong bumilis ang lakad niya. Halos makaladkad niya ako. Mabuti at nakakahabol ako kahit hindi ko masyadong nakikita ang daan.
"Let me go, Czar." I calmly said. Tumigil siya sa paglalakad ngunit hindi niya pa rin tinatanggal ang pagkakahawak niya sa akin.
Tinanggal niya ang damit na nagsisilbing harang sa mata ko gamit ang isa niyang kamay.
His deep ocean blue eyes pierce at me. Para akong kinakausap gamit ng mga mata nya. Nakikiusap. Nagmamakaawa. Pero bakit?
"No"
"Why? Saan mo ba ako dadalhin? Bitawan mo nako, Czar!"
"Don't call me Czar." He ordered me.
"I don't follow an order. You should follow my order. Now, let me fucking go!" I shouted at him. I felt my eyes turned into crimson red.
Hindi man lang nagbago ang reaksyon niya ng makita ng malapitan ang kulay ng mata ko.
I'm still staring at the man who have a beautiful ocean eyes. I can see an emotion in his eyes. I don't know if it's amused or what.
"No, I won't let you go anymore." Napakunot ang noo ko ng umalis siya sa harapan ko pero hawak niya pa rin ang wrist ko.
Ngayon ko lang napansin na nasa north wing kami ng Sinister University. Mapuno na sa lugar na ito at ang sabi restricted.
Pero isa lang ang naiisip ko. Maganda ang tambayan na 'to para matulog. Napatingin ako sa hawak niyang damit. Kaya pala tinanggal niya sa akin 'yon ay dahil wala ng estudyante ang naglalagi rito.
Tumigil siya kaya napatigil din ako. Napatingin ako sa harapan niya at nakita ang isang pintuan. Maliit at manipis na pintuan na kakulay ng mga puno rito. Napalingin ako sa paligid no'n at parang lagayan lang ng broom at dustpan.
Napatingin ako sa kanya ng pisilin niya ang kamay ko. Wait, my hand? Dahan-dahang lumipat ang mga mata ko sa mga kamay naming dalawa. Bakit hindi ko naramdamang nasa kamay ko na ang kamay niya?
Napatingin ako sa mukha niya at mukhang hindi niya inaasahang hindi ako aalma. Tumingin nalang siya sa harapan nung pintuan at idinikit ang mga kamay doon.
"Next time, the computer will recognize your presence because you're asdfghjkl." Hindi ko na narinig ang sinabi niya sa huli dahil sinadya niya iyong hinaan.
"Did you curse at me?" I furiously asked him but he just shrugged his shoulder and before I knew.
He pulled me into him and his arms embrace my body.
Pinagsiksikan niya ang sarili namin dun sa lagayan ng dustpan. Parang nagalaw pero hindi.
"We will go down." He cooly said. I felt shy when I feel his bosy into mine.
"What?" Nakaingos na lumingon ako sa kaliwang balikat niya para hindi magkalapit ang mga mukha namin.
He didn't answer again.
Gusto kong lumayo pero napakasikip ng kinalalagyan namin.
"I felt creeps everytime I see you." I signed. He didn't answer for the third time.
Naramdaman ko na lang na hindi na gumagalaw yung paligid.
Napatingin ako ng bumukas ang pintuan. So, parang elevator pala yun? Cool.
Pababa na sana ako para tignan ang lugar kung saan kami dinala ng lagayan ng dustpan na iyon pero pinigilan niya 'ko.
"Welcome to Sovran Huddle's Headquarter." He said huskily while deeply staring at me. I don't know why I felt a goosebump when he slowly lift up my face. Hindi niya pa rin binibitawan ang bewang ko mula sa pagakakahawak niya kanina.
My heartbeat fast when our eyes locked.
"Woah, staring contest! HAHAHAHAHAHAH can I join?" I hurriedly pushed him when I heard a voice. Mukhang nabigla pa siya dahil hindi siya nakaporma ng makaalis ako sa mga bisig niya. Sinamaan niya ng tingin yung nagsalita.
Gustuhin ko mang tignan ang taong iyon at samaan din ng tingin ay hindi pwede. Malalaman niya ang sikreto ko. Mabuti na lang din at nakaladlad ang buhok ko. He won't see my face. I have a red eyes right now because of...
err. It's just because of curiosity. Yes. Curiosity it is.
Nag-uusap silang dalawa but I remained standing there with a head down. I don't do bows but fuck this eyes.
I felt him walking into my direction. Hindi ko na ulit narinig na magsalita yung lalaki. Pero parang pamilyar sa akin ang boses no'n at ramdam ko pa rin ang presensya niya sa gilid ko.
Nilagay ulit nung tinatawag nilang Czar ang t-shirt na dala niya sa ulo ko.
He held my arm and straightly walked into the stairs. Mabuti nalang at mabagal lang ang lakad niya at halatang inaalalayan ako.
Hindi ako nagsasalita dahil malalaman ng kung sino man 'yon ang katauhan ko. Hindi tuloy ako maka alma sa lalaking may hawak sa akin ngayon.
Binuksan niya ang first door na nasa harap ng stairs.
Sure ba siyang papasok kami riyan?
I became nervous again.
"Calm down, l'amour." Mahinahon at may dalang lambing ang pagkakasabi niya ng mga salitang iyon na nagdala naman ng kilabot sa kaibuturan ng aking katawan.
Dahan-dahang bumaba ang mga kamay niya galing sa braso ko at papunta sa kamay ko.
Mas lalo akong kinabahan ng tanggalin niya ng marahan ang damit na bumabalot sa ulo ko.
Where is the rude guy earlier?
Tinignan niya ako at hinila na sa kwartong iyon.
"What are we g-going to do here?" I stuttered, darn. Napayuko ako dahil sa hiya.
"I will punish you."
